W opiekuńczych ramionach Wambierzyckiej Królowej Rodzin

Pełniąc posługę w Diakonii Życia staramy się służyć naszej diecezjalnej wspólnocie oazowej. Postanowiliśmy, więc rozeznać, jakie są potrzeby Domowego Kościoła naszej diecezji. Przygotowaliśmy ankietę, która miała nam pomóc zdefiniować te potrzeby. Jednym z podstawowych problemów okazała się komunikacja, zrozumienie i realizacja wzajemnych potrzeb w małżeństwie i w dalszej konsekwencji w rodzinie. Podjęliśmy to wyzwanie, wybraliśmy Wambierzyce oddając nasze starania w opiekę Matki Bożej Wambierzyckiej Królowej Rodzin. Wybraliśmy termin 7-9.11.2014, wspólnie z ojcem Romanem Celarym przygotowaliśmy ramy rekolekcji i rozpoczęliśmy przygotowania. Cieszyło nas duże zainteresowanie, szybko zbrakło nam miejsc. Jednocześnie, tak po ludzku rósł w nas niepokój czy wszystko będzie dobrze. Znamy przecież dobrze swoje ograniczenia.

Na wstępie rekolekcji ojciec Roman powiedział: „chrześcijanin jest powołany do życia w prawdzie i miłości, a do poznania prawdy potrzebny jest rozum”. Te słowa stały się mottem naszych ćwiczeń. Pod kierownictwem Eli Łozińskiej staraliśmy się ustalić, co zakłóca nasze wzajemne porozumienie. Ukoronowaniem był dialog. Dla jednych po długim czasie nareszcie „dobry”, dla innych „dobry”, bo potrzebny właśnie teraz. Dla jednych ważnym doświadczeniem było odkrycie własnych kompetencji, dla innych doświadczenie wspólnoty.

Dla nas najważniejsze było świadectwo miłości małżonków uczestniczących w rekolekcjach. Przyjechali tu, bo są dla siebie ważni, są sobie potrzebni i chcą doskonalić się we wzajemnej miłości.

Wciąż jednak zadaję sobie pytanie, jak to możliwe…? Gdybym miała w sposób przemyślany i odpowiedzialny wyznaczyć kogoś do przygotowania rekolekcji, wybrałabym osoby dyspozycyjne i dobrze zorganizowane. Na pewno nie bylibyśmy to my. Jestem bardzo chaotyczna, natomiast praca Staszka- mojego męża mocno ogranicza jego dyspozycyjność. Po ludzku chcemy mieć władzę nad każdym podejmowanym działaniem. Pan Bóg miał jednak dla nas inny plan. Szybko dotarło do mnie, że w tej całej sytuacji brakuje tylko jednego: ufnego oddania sprawy Panu Bogu i zgody na to, by realizował się Jego plan. Mogliśmy doświadczyć zaangażowania całej naszej diakonii. Otwarte i ufne podjęcie opieki nad dziećmi czy zorganizowanie wspólnej zabawy w sobotni wieczór. Dziś mam pewność, że oddanie się Bożej opiece sprawiło, że rekolekcje przebiegły bez większych problemów, i mamy ufność, że przyniosą dobre owoce. Dziękujemy, więc Bogu i ludziom za ten błogosławiony czas.

Urszula i Stanisław
diecezja świdnicka