W tym miejscu pragniemy wspomnieć zdarzenie z ingerencją Matki Bożej, którego doświadczyłem będąc na miesięcznym przedświątecznym pobycie w odległym o 70 km od Chingoli (tu mieszkamy) Kitve - Lila w tym czasie przebywała w zgromadzeniu Sióstr Babtystynek. Rozłąka miała na celu lepszą komunikację i "wejście" w język angielski, ale był to dla nas szczególny czas rekolekcji z takim jak to wydarzeniem. Otóż - jeden miniony miesiąc byłem niedaleko Kitve w najstarszej i pierwszej placówce misyjnej franciszkanów (założonej na polecenie M. Kolbe) w zambijskim buszu rozwiązując problemy przy budowie szpitala. Ciekawe doświadczenie mieszkańców, ich rodzin, warunków życia. Nigdy nie narzekają, dzieci radosne (średnio w rodzinie 10), chodzą na bosaka, jedzą raz dziennie, mają domek z gliny 2x3m, w którym śpią wszyscy a w dzień jedzą rękoma pod innym daszkiem - kuchnią z jednego metalowego garczka. Każda rodzina uprawia ok 80 m2 kukurydzy i hoduje jakieś zwierzaki (kozy, świnki, kury ...) Aby dojechać do nich jedzie się samochodem terenowym ok. 3 godz. max na 2 biegu. Przeżyłem tu pierwszy samodzielny chrzest - przejazd małym terenowym japońskim samochodem - toyotą z cementem przez busz, ok 85 km w jedna stronę, z chłopcem przewodnikiem. Czasami droga: dziury po kolana wypełnione wodą lub ogromne rozlewisko z wodą do połowy drzwi lub trawa wysokości 3 m a w koło 4m krzaki i drzewa do 30m - szok: jedziesz nie wiesz gdzie na pierwszym biegu, na ślepo, na wyczucie chłopca. Nie można mieć ze sobą telefonu, pieniędzy - niczego - bo jesteś biały, bo naraz jedyny przejazd tubylcy zamkną żerdziami i żądają opłaty za przejazd. Tak na takiej bramce wywracali mi kieszenie i nie wierzyli - nic nie ma - niech stoi. Nie zawrócisz bo nie masz takiej możliwości więc czekasz - ja stałem 3 godz. i w końcu powoli, jako nowego misjonarza - puszczają - bo do budowy szpitala dla nich i dla ich rodzin... Rozmowa, że nie przyjmę do szpitala - powoli topniały serca i jazda dalej. I naraz stop - wpadam w rów głęgokści 1,5 m, samochód stoi na bocznych drzwiach. Co robić? Sam w buszu, godzina ok. 15:00, komary i mrówki, ledwo się wydrapałem z samochodu. Nic nie mam i kłębiące się myśli: co robić - niedługo ciemno a do domu ok 60 km (i ten brak telefonu, żywności, wody do picia) ... Wchodzimy na samochód i krzyczymy: ... HELP i sygnał samochodu, i czekamy ... ,i tak przez godzinę. Po godzinie wyszło z lasu trzech murzynów z rodzinami i patrzą, i się śmieją: biały w potrzebie. Brak komunikacji języka (rozmawiają w swoim tubylczym języku), zaglądają, gestykulują, dzieci nas dotykają, ciągną za brodę. I naraz jeden z nich wyciąga telefon i krzyczy do innego, i znowu cisza... Samochód ani drgnie... Za godzinę przychodzą znowu trzy rodziny i za chwilę znowu jeden murzyn i jest wszystkich ok. 20 osób z dziećmi nawet trzyletnimi. Wszyscy pchają lecz nic... I tych prób chyba z 10. I nic ... Co robić? Odchodzę na chwilę, wszyscy siedzą i gestykulują zmęczeni i zachlapani błotem. A jest godz. ok 18:00, zaraz będzie ciemno... Co robić? Spać w samochodzie w pozycji bocznej się w ogóle nie da... Odchodzę powtórnie - zacząłem odmawiać różaniec do Matki Bożej prosząc aby wysłała na pomoc Aniołów aby mnie wynieśli z tego rowu - odmówiłem cały różaniec prosząc nieustannie o pomoc - tyko stamtąd może nadejść lecz czy przyjdzie? Wierzę, że tak! Gorąco i lekko przestraszony proszę... i proszę... Maryjo Nieustającej Pomocy, Wspomożycielko Wiernych: pomóż!!! Wracam i proszę czarnych tubylców aby jeszcze raz - ostatni raz - spróbowali... Nie chcą, pokazują, że to niemożliwe... więc znowu proszę i powoli, powoli ostatni raz podchodzą wszyscy do samochodu. Uruchamiam samochód, wciskam gaz do dechy i ... samochód rusza wolniutko, powoli ... powoli i naraz wyrywam z miejsca wyjeżdżając na prostą u góry. O dziwo stoję równo. Sam jestem zaskoczony i prawie płaczę ze szczęścia. Ochłonąłem... Wyszedłem z samochodu i widzę roześmiane twarze lecz już jaśniejsze... Dlaczego? Bo cali ludzie zawaleni są glinką koloru piasku od stóp do głów i niektórzy tańczą, głośno gestykulują, cieszą się... a ja z nimi nie dowierzając, że jestem na drodze prosto stojąc. I naraz padają słowa: z początku nieśmiałe lecz później mocne - to prosimy o pieniądze - przecież biały ma, ma je zawsze i ma ich dużo! A ja - nie mam nic - co mogę im dać? O Boże, przecież nie mam nic i mnie nie przepuszczą co robić? Rozmawiam - konsternacja... Wywracam kieszenie, pokazuję, że mogę dać jedyne co mam to różaniec: biorą, patrzą i nie dowierzają. Oddają różaniec. Szaro - a ja stoję... Sam... Naprzeciw ludzi z buszu... Całych rodzin. Ponownie rozmawiam i obiecuję, że jutro o tej samej porze tu przyjedzie chłopiec i przekaże 10 dolarów. Po krótkiej naradzie zgadzają się. Uśmiechnięci ściskają mnie radośnie, brudząc niemiłosiernie, od najmłodszych po najstarszych, trwa to z tańcem prawie pół godziny. Machają na pożegnanie. Ja wzruszony przez zamglone oczy prawie nic nie widzę i jadę. Dzięki Ci o Moja Kochana Matko! Co bym zrobił bez Ciebie? Jest już ciemno - o godz. 22:00 szczęśliwie, w strugach nocnego deszczu, wracam do jednostki misyjnej. Wszyscy zaniepokojeni wychodzą mi na spotkanie. Przy kolacji, po opowieściach o tym co się wydarzyło, zostałem nazwany buszmenem - zdałem pierwszy egzamin w buszu - dla mnie chrzest w łączności z Maryją i wszystkimi Świętymi.