Rekolekcje prowadził moderator DK diecezji łomżyńskiej ks Dariusz Krajewski oraz para filialna warszawska Elżbieta i Mirosław Wrotek. Wraz z nimi diakonię rekolekcyjną stanowiły pary diecezjalne kończące w tym roku formacyjnym swoją posługę oraz jedna para, która posługę pary diecezjalnej w tym roku podjęła.
Podczas gdy rodzice uczestniczyli w swoich zajęciach dziećmi opiekowała się pani Danuta Raszczyk nauczyciel plastyki w Kolegium Zakonu Pijarów w Warszawie.
Już pierwszy dzień przyjazdu postawił przed nami kilka pytań :
- małżeństwo pełniące posługę w Domowym Kościele - jakie powinno być ? (p. 32 Zasad DK )
- jaka jest moja relacja z Panem Bogiem i ze współmałżonkiem ?
- czy w relacjach małżeńskich i rodzinnych pragniemy świętości ?
- czy wierzę, że Słowo Boże może mnie przemienić oraz wprowadzić ład w moje i w nasze małżeńskie życie
bo "ma moc" ? czy widzę dalej niż doczesność ?
Czy ja będąc w Domowym Kościele wiem dokąd idę ? Jaki jest cel naszego życia ?
Zasady Domowego Kościoła pokazują piękną, wspólną drogę do świętości; żeby jednak kogoś przyprowadzić do Chrystusa i zbawienia musisz tam stać najpierw ty sam.
Podczas Namiotu Spotkania pochylaliśmy się nad Ewangelią św. Jana zadając sobie pytania:
Jaka jest moja/nasza gotowość do służby? W czym jeszcze nie jestem gotowy/gotowa, aby służyć ?
Czy umiem nazwać po imieniu bariery utrudniające moją/naszą służbę ? (J 13 , 1-17 )
Jakich owoców naszej posługi jako pary rejonowej oczekuje od nas Pan Bóg ? ( J 15 , 16 )
Wspaniale przygotowane konferencje ( ach te współczesne możliwości multimedialne ! ) przypomniały nam :
- wizję drogi w DK ( rekolekcje oraz praca w ciągu roku formacyjnego ),
- zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych ( punkt 30 zasad DK)
- zadania par rejonowych.
Był również czas, aby na dialogu małżeńskim zastanowić się jak rozumiemy naszą posługę (czy jako służbę), czy traktujemy innych z szacunkiem i taktem , oraz jak w tym wszystkim wyglądają nasze relacje małżeńskie i rodzinne. Reguła życia, którą sobie tam wyznaczyliśmy dotyczy naszych relacji z dziećmi, aby nie zaniedbać tego do czego jesteśmy szczególnie powołani jako rodzice-przyprowadzenia ich do Jezusa Chrystusa (rodzinny katechumenat).
Mogliśmy też podczas podsumowania rekolekcji usłyszeć odpowiedzi na spisane wcześniej pytania a cała diakonia chętnie dzieliła się swoją wiedzą i doświadczeniem.
Czas był tak "szczelnie" wypełniony, że trochę brakowało go na przyjacielskie pogawędki o tzw. praktyce życia poznanych par rejonowych. Ich zwyczaje mogą przecież być inspiracją do zmian na lepsze w życiu naszych rejonów.
Jesteśmy wdzięczni za możliwość przeżycia tych rekolekcji przede wszystkim Bogu , a następnie wszystkim odpowiedzialnym za ich zorganizowanie i przebieg oraz wszystkim uczestnikom -szczególnie za ich świadectwo życia i codzienną życzliwość.
Ten czas rekolekcji uświadomił nam, jak wielką winniśmy wdzięczność naszym poprzednikom, czyli parom rejonowym, od których mogliśmy uczyć się naszych zadań. Do dzisiaj służą nam pomocą w każdej sytuacji i podpowiadają, to o czym z braku doświadczenia i wiedzy zapominamy. Właściwie dzięki nim jest u nas tak jak być powinno, a jeśli nie jest, to tylko z naszej winy. Świadomość, że odpowiadamy najpierw przed Panem Bogiem za rodziny DK każe nam stawiać sobie pytania o jakość naszej odpowiedzialności za ich bycie we wspólnocie i w świecie. Czy nasz brak w zainteresowaniu się z czym zmaga się dana rodzina nie są naszym grzechem zaniedbania, a także czy wciąż mamy na uwadze, że podstawowym zadaniem kręgu rejonowego jest formowanie animatorów?
Śpiewaliśmy w Liturgii "Przychodzę Boże pełnić Twoją wolę" więc mamy głosić Ewangelię, a nie siebie w posłudze, sięgać do Zasad Domowego Kościoła by dobrze rozumieć WIZJĘ DROGI w DOMOWYM KOŚCIELE i rozumnie nią kroczyć.
Ewa i Marek