Sobór Watykański II - przyniósł otwarcie na świeckich w Kościele - ożywienie aktywności świeckich, ale ... i:
- niebezpieczeństwo przeakcentowania ("klerykalizacja laikatu")
- negowanie autorytetów, oraz prawd obiektywnych, niezrozumienie prawd wiary, próby dowolnych zmian w liturgii - żeby było ciekawie, kapłani stają się niepotrzebni, lekceważeni, ośmieszani i poniżani.
- niebezpieczeństwo zagubienia tożsamości kapłańskiej, odchodzenie od kapłaństwa (Ameryka i Europa Zachodnia, do której zmierzamy)

Mamy pomóc kapłanom umocnić ich powołanie (tak, jak oczekujemy od kapłanów pomocy w rozwoju naszego powołania do małżeństwa), odkrywać jego wagę i moc wypływającą z udzielonego sakramentu.
- kapłaństwo to nie tylko funkcja, ale powołanie z mocą!
- kapłan - sługa, ale jednocześnie sprawujący władzę w imieniu Chrystusa. Służba i władza nie są przeciwstawne - podobnie jak rodzice powinni być nie tylko kochający, ale i wymagający.
- kapłan jest poślubiony Chrystusowi obecnemu w Kościele.
- w DK kapłan reprezentuje Chrystusa w relacji z parami małżeńskimi.
Powinniśmy zadbać o to, aby czuli się potrzebni i szanowani (aby pomóc kapłanom zachować ich szczególną godność, nie przechodźmy na "ty", prośmy o błogosławieństwo kapłańskie w imieniu Chrystusa, brońmy ich godności, gdy jest atakowana)

Potrzebne jest zaangażowanie świeckich członków Ruchu w Kościele, szczególnie w parafiach. Szukajmy form pomocy kapłanom a parafii. Dbajmy o wspólne spotkania wszystkich gałęzi Ruchu, oraz współdziałanie z innymi ruchami chrześcijańskimi.
Kościół ma być jak cytra - dobrze nastrojona. Każda struna ma inny dźwięk, ale dopiero wspólne granie tworzy piękną melodię.