W dniach 13-14 listopada w Wiśle odbył się Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych filii śląskiej, którego tematem była diakonia, jako finalny etap formacji i posługi w Ruchu Światło Życie.
W piątek na kręgu filialnym spotkały się pary diecezjalne. Zasadniczym dniem "roboczym" była sobota, podczas której, po jutrzni i śniadaniu, wysłuchaliśmy konferencji ks. Ryszarda Nowaka na temat istoty diakonii. Zwrócił on uwagę, że owocem naszej formacji w Ruchu powinna być diakonia, bo jeżeli będziemy formować się tylko dla samego formowania, to używając języka technicznego, możemy się "sformatować". Nie ma wśród nas ludzi nieobdarowanych i dojrzałe chrześcijaństwo wyraża się poprzez służbę wspólnocie. Ksiądz odwołał się do wzoru Chrystusa Sługi, jego posłuszeństwa Ojcu w wydaniu siebie. Jezus zbawił nas przez ogołocenie siebie i doskonałe wypełnienie woli Ojca. Teologia Chrystusa Sługi powinna inspirować duchowość Ruchu, który często sprowadzany do roli tylko duszpasterskiej, odchodzi od pierwotnej wizji przygotowania do szerszej odnowy Kościoła poprzez diakonię. W odpowiedzi na pytanie: 'co to znaczy być diakonem-sługą?' usłyszeliśmy, że charakteryzują go cztery cechy:

- kompetencja - odkrywanie charyzmatów i darów natury, którymi zostaliśmy obdarzeni dla dobra wspólnoty, rzetelne i stałe pogłębianie wiedzy

- konsekwencja - wierność prawdzie przez duże i małe 'p', determinacja w czynieniu dobra, decyzja, aby swoje życie uczynić darem i cierpliwie znosić cierpienia, nie uleganie pokusie zniechęcenia

- kenoza - dobrowolne uniżenie się, wyrywanie z siebie miłości dla drugiego ze świadomością, że to wyrwane miejsce zostanie na nowo zapełnione miłością, bycie przeźroczystym, aby przeze mnie był widoczny Chrystus

- konsekracja - uczestnictwo w konsekracji świata przez przynoszenie i oddawanie Chrystusowi spraw świata w ofierze Mszy Św., oddawanie życia na diakonię światu, takie bycie wśród ludzi, które prowokuje ich do stawiania pytań o dobro.

Diakon trwa w jedności z Kościołem i ma świadomość, że obojętnie, czym się zajmuje, jest tylko częścią całości. Jedność wewnętrzna jest znakiem autentyczności Ruchu.

Po Namiocie Spotkania, na którym rozważaliśmy fragment Listu do Efezjan (Ef 4, 1-13), uczestniczyliśmy w Eucharystii, podczas której kapłan wyjaśniał nam zasady budowania jedności.
Po tak pracowitym poranku spożyliśmy i obiad i w chwili przerwy zwiedzaliśmy okolicę.
Popołudnie wypełniła praca w grupach w ramach poszczególnych diakonii, gdzie dzieliliśmy się doświadczeniami i zastanawialiśmy nad perspektywami dalszej służby. Owocami pracy w grupach dzieliliśmy się na forum.

Dzień Wspólnoty zakończyły Nieszpory i wspólna kolacja. Umocnieni opuszczaliśmy Wisłę z przekonaniem, że to spotkanie pomogło nam zrozumieć właściwy wymiar diakonii w Ruchu i okazało się niezbędne na etapie tworzenia Diecezjalnej Diakonii Życia. Jak zwykle relacja nie jest w stanie oddać ducha jedności, modlitwy i wzajemnej życzliwości, który ożywiał spotkanie z pewnością za sprawą organizatorów, uczestników i prowadzącego ks. Ryszarda.

Bogu niech będą dzięki za dary, którymi nas obdarzył.  
U.T. Biedowie