Stacja I: Pan Jezus skazany na śmierć.

"Odtąd zaczął Jezus wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: 'Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie'. Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: 'Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki'."

Czy może być skazany ktoś, kto dobrowolnie przyjmuje wyrok? Jezus wiedział, co spotka Go w Jerozolimie i świadomie do Jerozolimy podróżował. Nie uchylił się, nie uciekł - choć Piotr Go do tego namawiał. To była wolna decyzja Jezusa - przyjąć wyrok. My też w życiu podejmujemy wiele wolnych decyzji. Czy jednak zawsze zdajemy sobie sprawę z konsekwencji naszych decyzji? Czy Piłat myślał o konsekwencjach swojej decyzji dotyczącej Jezusa? Czy nie wydawało mu się, że to najlepsze wyjście z sytuacji? Kiedy podejmujemy takie czy inne decyzje lub zobowiązania trudno potem obwiniać kogokolwiek za ich konsekwencje. Także decyzja o małżeństwie, założeniu rodziny była naszą WOLNĄ decyzją. Jeśli więc narzekamy na jej konsekwencje, jeśli uważamy, że jesteśmy SKAZANI na siebie - to z czyjej właściwie winy? Kogo chcemy obwinić za naszą wolną decyzję? Czy nie powinniśmy raczej całego wysiłku włożyć w wypełnienie zobowiązania, które sami podjęliśmy?

Stacja II: Pan Jezus bierze krzyż na ramiona.

"Abraham, zabrawszy drwa do spalenia ofiary, włożył je na syna swego Izaaka, wziął do ręki ogień i nóż, po czym obaj się oddalili."

Ojciec z synem wchodzą na górę Moria. Syn dźwiga włożony na niego przez ojca ciężar: drwa. Ojciec niesie w sercu straszną tajemnicę: wie, po co wchodzą na górę ... Ojciec wie, po co obarczył syna drewnem. Przy II stacji często myślimy o naszych własnych krzyżach, o ciężarach, które dźwigamy. Ale czyż nie jest tak, że krzyż dźwigany przez drogą nam osobę jest dla nas większym ciężarem niż nasze własne krzyże? Czyż nigdy nie chcieliśmy wziąć na siebie krzyża ukochanej osoby? Tak, łatwiej znieść własne cierpienie, niż cierpienie kogoś, kogo kochamy. Więc dlaczego tak często sami stajemy się krzyżem dla tych, których kochamy? Przy stacji II zwykle myślimy o podejmowaniu własnego krzyża. A może warto czasem pomyśleć o tych wszystkich chwilach, kiedy zmuszaliśmy innych do dźwigania krzyża? Może warto się zastanowić, czy nie jestem krzyżem dla współmałżonka? dla dzieci? dla bliskich? Może już czas, by przestać obarczać innych własnym ciężarem.

Stacja III: Pan Jezus upada po raz pierwszy.

"Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata."

Kto tu tak naprawdę upada? Czy Jezus pod ciężarem krzyża? Czy przypadkiem nie gorzej upadli ci, którzy na ten krzyż Go skazali? którzy krzyżem Go obarczyli? którzy szydzili z Niego, popychali na drodze krzyżowej? Kto gorzej upada? Ten, kto się przewraca, czy ten, kto podstępnie do tego doprowadza? Że Jezus upadł, widzieli wszyscy. Lecz ich upadek dokonał się w rzeczywistości niewidocznej dla oczu ludzkich, w sumieniu, w sercu, przed Bogiem. Upadło człowieczeństwo. Zawsze wyraźniej widzimy upadki innych. Zawsze lepiej wiemy, co inni muszą w sobie zmienić i poprawić. Mąż wie, jaka powinna być żona. Żona wskaże wszystkie sytuacje, w których mąż nie był taki, jaki być powinien. Nawzajem widzimy swoje upadki. Ale tak naprawdę to trzeba zastanowić się jaki powinienem być JA. Wiem, co inni powinni robić. Ale czy wiem, co należy do MNIE? Podaję rękę, by innych dźwignąć z upadku. Ale czy stać mnie, bym to JA powstał?

Stacja IV: Pan Jezus spotyka Matkę.

"Rzekł Mu Piotr: 'Choćby wszyscy zwątpili, ale nie ja!' Odpowiedział mu Jezus: 'Zaprawdę, powiadam ci: dzisiaj, tej nocy, zanim kogut dwa razy zapieje, ty trzy razy się Mnie wyprzesz'. Lecz on tym bardziej zapewniał: 'Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie'. I wszyscy tak samo mówili."

Wszyscy tak samo mówili ... Wszyscy obiecywali ... A potem Jezus był sam… Matka nic nie mówiła, Matka nie obiecywała, nie przysięgała. Ale gdy trzeba, to była przy swoim Synu. Ile deklaracji złożyliśmy w życiu? Ile obietnic wyszło z naszych ust? Ile razy mówiliśmy 'nigdy', 'zawsze'? A ile razy dotrzymaliśmy tego, co obiecaliśmy? Ile razy nie zawiedliśmy? Byliśmy tam, gdzie nas potrzebują? Codziennie stajemy przed różnymi wyborami - zwykle nasze decyzje sprowadzają się do okazania wierności jakimś zobowiązaniom: wobec Boga, wobec współmałżonka, wobec dzieci, wobec pracodawcy, wobec środowiska, wobec swoich przekonań… Zwykle chodzi o wierność - komu więc jesteśmy wierni? Kto lub co przyświeca naszym codziennym wyborom? Czy te wybory, które dokonujemy na co dzień, mogą poświadczyć, że jesteśmy wierni, prawdomówni, że można na nas polegać? Czy zobowiązania, które zaciągamy, nie są sprzeczne z obietnicami, które już złożyliśmy? Wierność polega na tym, że w każdej chwili jest się świadomym swoich zobowiązań.

Stacja V: Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Panu Jezusowi.

"Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: 'Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy!' Ten odpowiedział: 'Idę, panie!', lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: 'Nie chcę'. Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca? Mówią Mu: 'Ten drugi'. Wtedy Jezus rzekł do nich: 'Zaprawdę, powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć."

Czy Szymon tak bardzo chciał pomóc Jezusowi? Pewnie nie, skoro Ewangelista zanotował, że żołnierze go przymusili. Co było dalej? Nie wiemy, ale może Szymon zrozumiał, ulitował się, współczuł? Może przyszedł taki moment, że zaczął nieść krzyż Jezusa już nie jako przymuszony, ale z własnej woli? Na tym polega wielkość człowieka: na zdolności opamiętania, naprawiania błędów. Nie na tym, że błędów się nie popełnia, ale na tym, że się je naprawia. Rzeczą ludzką jest zbłądzić, ale nieludzkie jest uparte trwanie w błędzie. Każdy z nas bywa jak Szymon - przymuszony. Każdy z nas czasem nie chce. Każdemu z nas czasem jest ciężko i źle. I każdy z nas czasem ma dość - swoich obowiązków, swojej rodziny, innych ludzi, swojego życia i całego świata. To normalne. Normalne, że czasem mąż ma dość żony. Normalne, że czasem żona ma dość męża. Normalne, że rodzice czasem tracą cierpliwość do dzieci. Ale nienormalne jest wtedy, gdy się w tym tkwi i trwa. Źle nie jest wtedy, gdy pojawiają się problemy i trudności. Naprawdę źle jest wtedy, gdy nie szuka się rozwiązania tylko od razu poddaje. Człowiek jest zwycięzcą tak długo, jak długo próbuje i się stara - nawet jeśli nie wszystko wychodzi. Gdy przestaje próbować, gdy się poddaje, wtedy jest przegrany.

Stacja VI: Św. Weronika ociera twarz Panu Jezusowi.

"Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma."

Miłość nie szuka swego ... Miłość nie pamięta złego ... Czego szukała na krzyżowej drodze Jezusa Weronika? Czyżby sławy - że oto taka odważna, taki gest wspaniały dokonała? Czy myślała wtedy o tym, że jej czyn będzie wspominany przez chrześcijan aż do końca świata? Czy to o to jej chodziło? A nam o co chodzi, gdy robimy to lub tamto? O co nam chodziło, gdy wstępowaliśmy w związek małżeński? O co nam chodziło, gdy się poznaliśmy, gdy pojawiło się między nami uczucie? O co mi chodziło, gdy przyszłej żonie przynosiłem kwiaty? O co mi chodziło, gdy starałam się zawrócić w głowie mojemu przyszłemu mężowi? O co mi chodzi dziś, gdy pracuję do upadłego, do wieczora, bez wolnego dnia? O co mi tak naprawdę chodzi? Pewnie o miłość, o szczęście - ale czyje szczęście? jakie szczęście? Miłość nie jest wtedy, gdy czuję się szczęśliwy przy jakiejś osobie. To nie jest wyznacznik - że mi dobrze z tobą. Miłość jest wtedy, gdy tej osobie jest dobrze ze mną. JA kocham CIEBIE nie wtedy, gdy mi z Tobą dobrze. JA kocham CIEBIE wtedy, gdy Ty jesteś szczęśliwy/a przy mnie. Może trzeba się zastanowić, czy to co daję z siebie innym - moim bliskim, mojej rodzinie, tym których ponoć kocham - naprawdę czyni ich szczęśliwymi? Czy im dobrze ze mną? Bo jeśli nie, to znaczy że ich nie kocham - bo szukam swego ...

Stacja VII: Pan Jezus upada po raz drugi.

"A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu? Niewiasta odpowiedziała wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli. Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło. Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski."

Dlaczego człowiek grzeszy? Dlaczego wybiera zło? Dlaczego droga nieposłuszeństwa jest dla nas taka atrakcyjna? Bo zwykle wydaje się łatwiejsza, bo dobro kojarzy nam się zwykle z wysiłkiem i odmawianiem sobie czegoś. Cały kłopot w tym, że wciąż podejrzewamy Boga, iż czegoś nam żałuje. Wciąż wierzymy w to, co wąż w raju powiedział Adamowi i Ewie: zaszczepił w nich nieufność do Pana Boga. Problem w tym, że ta nieufność prowadzi zawsze do upadku. Na końcu przekonujemy się nieodmiennie, że jesteśmy nadzy. Każdy z nas pragnie w głębi serca dobra i wszystko co robimy ma na celu dobro. Problem jest w tym, że czasem nie umiemy rozpoznać, co naprawdę jest dobre. Ulegamy złudzeniu, tak jak Adam i Ewa. Więc czas już przestać ufać wężowi i wciąż na nowo odkrywać swoją nagość. Może już czas zaufać Jezusowi? Tak naprawdę i do końca ...

Stacja VIII: Pan Jezus spotyka płaczące niewiasty.

"Jeśli powiem bezbożnemu: Z pewnością umrzesz, a ty go nie upomnisz, aby go odwieść od jego bezbożnej drogi i ocalić mu życie, to bezbożny ów umrze z powodu swego grzechu, natomiast Ja ciebie uczynię odpowiedzialnym za jego krew. Ale jeślibyś upomniał bezbożnego, a on by nie odwrócił się od swej bezbożności i od swej bezbożnej drogi, to chociaż on umrze z powodu swojego grzechu, ty jednak ocalisz samego siebie."

Ciekawa rzecz, że najwyraźniej Bóg czyni nas odpowiedzialnymi nawzajem za siebie. Ciekawe, że nie można tak po prostu stać obok i patrzeć, co drugi człowiek robi ze sobą i swoim życiem. Ciekawe, że Bóg każe nam się interesować innymi. Tylko zadajmy pytanie, jak wygląda to zainteresowanie. Czy jest to szukanie pomocy dla drugiego człowieka, zainteresowanie jego problemami w celu ich rozwiązania – czy niezdrowe poszukiwanie sensacji? Wścibstwo i niedyskrecja? A szczególnie to dotyczy małżonków - bo już nie są dwoje, ale jedno ciało. Jak więc można stać i patrzeć, gdy część mnie, mojego własnego ciała, zmierza na zatracenie? Jak można samemu 'bezpiecznie' zmierzać ku Bogu i zostawić gdzieś za sobą, z tyłu współmałżonka? Tak naprawdę zmierza się wtedy ku zatraceniu, bo Bóg zażąda odpowiedzialności za jego krew. Odpowiedzialność - takie zapomniane słowo…

Stacja IX: Pan Jezus upada po raz trzeci.

"Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: 'Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?' Jezus mu odrzekł: 'Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy."

Ile razy może mąż przepraszać żonę? Ile razy żona może prosić męża o wybaczenie? Czy nie było takiej chwili w naszym życiu, kiedy chciało się powiedzieć, że już dość, że już tyle razy wybaczałem/wybaczałam - i to jest ten ostatni. A może trzeba sobie przypomnieć ile razy w życiu byłem/byłam u kratek konfesjonału? Ile razy w życiu proszę o przebaczenie wciąż tych samych grzechów? I czy kiedykolwiek Bóg powiedział, że już dość, że to o jeden raz za dużo? Czy kiedykolwiek ze strony Boga doświadczamy zniecierpliwienia? Więc dlaczego nie potrafimy przebaczać sobie nawzajem? Czemu nosimy w sercu zapiekłą złość i gniew? Czemu chodzimy całe dnie obrażeni, nie odzywamy się do siebie tygodniami? A gdyby Bóg zaczął nas w ten sposób traktować? A przecież codziennie modlimy się: przebacz nam jako i my przebaczamy. Co by było, gdyby Bóg wysłuchał tej modlitwy tak dosłownie?

Stacja X: Pan Jezus z szat obnażony.

"Pan Zastępów jest sprawiedliwym sędzią, bada nerki i serce."
"Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą ..."
"Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów."
"Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie stało wiadome. Dlatego wszystko, co powiedzieliście w mroku, w świetle będzie słyszane, a coście w izbie szeptali do ucha, głosić będą na dachach. Lecz mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic więcej uczynić nie mogą. Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie!"

Straszna to dla nas myśl: nie mieć nic ukrytego, żadnej tajemnicy. Stanąć przed innymi ze świadomością, że wiedzą o mnie wszystko. A przecież Bóg wie wszystko, przenika serce i sumienie, zna najtajniejsze myśli, zamiary, intencje. Może trzeba o tym pomyśleć, gdy stajemy przed Nim na modlitwie? Może trzeba o tym pomyśleć, gdy zdaje nam się, że nikt się nie dowie, że nigdy nie wyjdzie na jaw to, co robię, co myślę, co czuję? Może trzeba zastanowić się, czy chciałbym/chciałabym żeby mój współmałżonek wiedział o mnie wszystko? Ślubowaliśmy sobie wierność i uczciwość - znowu takie niemodne słowa… Tylko że nie o modę chodzi, tu o Boga idzie, który świadkiem był tej przysięgi. On sam jest strażnikiem mojej uczciwości wobec mego współmałżonka. Jeśli jest coś, czego mój współmałżonek nie powinien nigdy się dowiedzieć, to znaczy, że nie jestem uczciwy/uczciwa ...

Stacja XI: Pan Jezus do krzyża przybity.

"Pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła. A Pan jej odpowiedział: Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona."

Marta uwijała się koło rozmaitych posług ... posług, których najwyraźniej Jezus w tym momencie nie potrzebował. Posług, które tylko Marcie wydawały się potrzebne. Tak często ulegamy pokusie aktywizmu - że trzeba działać, coś robić, zająć się czymś ... A najgorsza pokusa to przeświadczenie, że wszystko zależy od nas. A gdzie miejsce dla Boga? Gdzie czas dla Jezusa? Praca jest ważna, ale czy oprócz pracy mam też czas dla rodziny? Czy wszystko, co mogę dać moim bliskim, to zarobione pieniądze? Czy im na tym tak naprawdę przede wszystkim zależy? Czy oprócz moich wysiłków, prac, starań, mam po prostu czas dla bliskich? Jezus najwięcej zrobił wtedy, gdy w ogóle nie mógł działać - gdy Jego ręce i nogi były unieruchomione, przybite do krzyża gwoździami. Wtedy zbawił świat. Może i dla naszej rodziny zbawienne byłoby nieraz nie-działanie, po prostu wspólne spędzanie czasu?

Stacja XII: Pan Jezus umiera na krzyżu.

"Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie."

Dlaczego tak naprawdę uczniowie byli zmartwieni i przerażeni perspektywą śmierci Jezusa? Może wcale nie dlatego, że On umiera, ale dlatego, że oni Go tracą. To takie niebezpieczeństwo: stawiać siebie na pierwszym miejscu. Dzieje się to czasem niezauważalnie, jakby mimochodem - w przypadku apostołów też mogłoby się wydawać, że im żal Jezusa, że Go kochają i chcą Go uchronić od marnego losu skazańca ... A tymczasem Jezus mówi: gdybyście mnie miłowal ... naprawdę miłowal ... Czasami trzeba pozwolić, by coś w nas umarło: nasze oczekiwania względem siebie nawzajem, nasze wizje i plany. Nieraz w imię miłości trzeba umrzeć dla swojego męża czy swojej żony - umrzeć, czyli zrezygnować z siebie. Nie zawsze moje pomysły są najlepsze. Nie zawsze moje musi być na wierzchu. Na wierzchu musi być miłość. Prawdziwa miłość - gdybyście naprawdę mnie miłowali ...

Stacja XIII: Pan Jezus zdjęty z krzyża.

"Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy? (...) Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!"

Przychodzi w życiu człowieka czas, kiedy odkrywamy naszą bezsilność. Pojawiają się problemy, których nie można rozwiązać, trudności, którym nie można zaradzić ... Może to utrata pracy, może ktoś w rodzinie choruje ... może dzieci nie radzą sobie w szkole ... Tyle jest różnych spraw, które nas przerastają i których się lękamy. Jak reagujemy w obliczu takich wydarzeń? Problem jest w tym, że najczęściej obrażamy się na ludzi, na cały świat, na Pana Boga. Problem jest w tym, że czasem zamiast spróbować razem zmierzyć się z kłopotami, pozwalamy, żeby one stanęły pomiędzy nami - pomiędzy mężem i żoną. Kłopoty są okazją do kłótni, do sporu, do obwiniania siebie nawzajem. A przecież jesteśmy razem nie tylko po to, żeby wspólnie cieszyć się sukcesami, ale także, a może przede wszystkim po to, żeby wspólnie, razem, wspierając się, przejść przez chwile trudne. By wspólnie, razem dziękować Bogu za dobro i powierzać w Jego ręce wszelkie trudności. Bo jak już nic nie można zrobić to jeszcze zawsze można Jemu zaufać i powierzyć się w Jego ręce. Jak dziecko w rękach matki. Jak ciało Jezusa w objęciach Maryi ...

Stacja XIV: Pan Jezus złożony do grobu.

"Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij!"

Czym naprawdę jest grób Jezusa? Końcem? Czy raczej zapowiedzią, początkiem czegoś nowego, wspanialszego niż całe Jego dotychczasowe ziemskie życie? Czy Jezus oddał swoje życie i został złożony do grobu, żeby tak po prostu zakończyć swoją działalność? Czy po to, żeby być 'nowy, w Królestwie Ojca'? Właśnie - to wszystko to wcale nie koniec, ale nowy początek. Tak powinno być zawsze w naszym życiu: to, co dobre, nie może nigdy się kończyć, ale wciąż musi zaczynać się na nowo - a dokładnie musi stawać się lepsze. Warto czasem wrócić myślą do pierwotnej miłości, która nas połączyła. Jaka ona dzisiaj jest? Lepsza? Gorsza? Przemieniona? A może złożona w grobie? Przywalona ciężkim kamieniem codzienności? To, że miłość dwojga ludzi zmienia się z czasem, to normalne. Ale jest nienormalne, gdy zmienia się na gorsze. Jaki był początek - wiemy. Pewnie czasem byśmy chcieli, by Bóg nam powiedział jaki będzie koniec. Ale koniec zależy od nas.

Rozważania przygotował:
ks. Wojciech Drab z par. Św. Jerzego w Dzierżoniowie - diec. świdnicka.


zdjęcia:  Tadeusz