Zgodnie z kalendarzem pracy rocznej, wspólnoty Ruchu Światło-Życie, w dniach 14-15 marca powinny przeżywać 3-ci w tym roku formacyjnym Rejonowy Dzień Wspólnoty.
W naszej diecezji wielkopostny Dzień Wspólnoty odbył się w sobotę 14 marca w rejonie Dzierżoniów,
a w niedzielę - w rejonie Świdnica.

Zgodnie z materiałami przygotowanymi przez Centrum Ruchu, na każdy z czterech planowanych na rok formacyjny 2008/2009 Dni Wspólnoty, przeznaczony został fragment tematu roku "Czyńcie uczniów"
mówiący kolejno o:

czyńcie uczniów przez słowo, czyńcie uczniów przez liturgię, czyńcie uczniów we wspólnocie, czyńcie uczniów do służby.

Choć już od kilku lat mówimy o ewangelizacji i czynieniu uczniów, to jednak w większości wciąż rozumiemy ten temat dość dowolnie. Wciąż niejasny wydaje się choćby sam termin "ewangelizacja".
Wciąż jakby nie zauważyliśmy, że choć w Kościele słowo to używane jest co najmniej w trzech znaczeniach,
to my jako Ruch mówimy bardziej o "nowej ewangelizacji".

Ks. Fr. Blachnicki w "Została nam powierzona Ewangelia" napisał:
"Często nazywa się ewangelizacją to, co nią nie jest. Kiedy się mówi o potrzebie i konieczności ewangelizacji, to zazwyczaj można wtedy usłyszeć: Przecież to się robiło i to się robi. Gdzie tu jest problem?
Jśli ktoś tak mówi, to najczęściej dlatego, że nie rozumie na czym polega istota ewangelizacji. Nie wszystko,
co łączy się treściowo z chrześcijaństwem, z Ewangelią czy z nauką wiary, jest już ewangelizacją ..."

A. Tataradziński w "Posługa czynienia uczniów w R Ś-Ż." zwraca uwagę na to, że:
"W Ruchu Światło-Życie głoszenie Jezusa wiąże się z wezwaniem do decyzji przyjęcia Go, jako swojego osobistego Pana i Zbawiciela poprzez akt wiary i zaproszenie do wstąpienia do wspólnoty uczniów.
Jest to bardzo ważny element, wynikający z odpowiedzialności za wzrost życia Bożego w ewangelizowanym, który potrzebuje braterskiej wspólnoty ..."

Paweł VI, "Evangelii nuntiandi", p. 47:
" (...) Właściwym bowiem zadaniem ewangelizującego jest tak wykształcić w wierze, aby ona doprowadziła poszczególnych chrześcijan do sakramentów, jako do sakramentów wiary prawdziwie przeżywanych".

W "Orędziu na Światowy Dzień Misyjny", J.P.II mówił:
"Oczywiście, nie zbuduje się (...) żadnej wspólnoty chrześcijańskiej, jeżeli nie jest ona zakorzeniona w celebracji Najświętszej Eucharystii"

Jak pokazywały poprzednie Dni Wspólnoty, żeby czynić uczniów trzeba samemu być uczniem - ciągle być czynionym we wspólnocie, ciągle uczącym się słuchania i poznawania Mistrza w słowie i liturgii.
Uczestnictwo w kolejnych Dniach Wspólnoty, pozwoliło mi zrozumieć, że aby uchwycić istotę czynienia uczniów, trzeba najpierw "zaskoczyć" kto to jest uczeń?
Uczniem nie jest ktoś komu powiedzieli, że w tamtej szkole jest fajny nauczyciel np. chińskiego (albo sztuk walki) i opowiedzieli mu o nim różne świetne historie. I przeczytali mu kawałek po chińsku.
Nie jest uczniem tego nauczyciela nawet, jeśli go zobaczył na schodach, czy na ulicy - ani nawet, gdy powiedział nauczycielowi: dzień dobry.
Uczniem stanie się, jeśli pójdzie do nauczyciela i powie mu: słyszałem o panu różne rzeczy i podoba mi się to, chciałbym się też nauczyć chińskiego - chciałbym, żeby mnie Pan nauczył chińskiego (żebym też mógł być kiedyś nauczycielem lub Mistrzem sztuk walki).

Ewangelizacja jest takim pokazaniem Jezusa (takim wykształceniem w wierze), żeby człowiek chciał Go poznać i poddać Mu swoje życie - jest przyprowadzeniem człowieka do Jezusa, żeby Go osobiście poznał i naśladował Go.
Nie jest tylko mówieniem mu o Jezusie i nie jest pouczeniem, co powinien robić, aby świątobliwie żyć, bo to człowiek sam zrozumie, gdy pozna Jezusa, gdy Go pokocha, gdy zobaczy czego Jezus nie robił, a co robił. Ale najpierw musi spotkać Jezusa osobiście (jak niewidomy pod Jerychem, jak jawnogrzesznica, jak Samarytanka, jak Zacheusz, jak ... wielu innych).

Dzień Wspólnoty, którego temat brzmiał "Czyńcie uczniów we wspólnocie" pokazywał, że miejscem, gdzie uczeń powinien poznać Jezusa, uczyć się Go kochać i naśladować, jest wspólnota. Tylko wspólnota - zasłuchana w Jezusa, żyjąca liturgią i miłująca się, jest wspólnotą naprawdę ewangelizującą i czyniącą uczniów.

Ks.Blachnicki odwołując się do "Evangelii nuntiandi" mówił o wiarygodności i skuteczności wspólnoty: "Gdy bowiem głosi się ewangelię i mówi o wspólnocie kościoła, to ludzie pytają, gdzie taka wspólnota jest, chcą, by im ją pokazać. Dlatego właśnie tak ważne jest, że ewangelizuje zespół, który stanowi wspólnotę, którego postawa mówi ludziom: Przyjęliśmy Chrystusa, Ewangelię, dlatego razem się modlimy, śpiewamy, współpracujemy, pomagamy jeden drugiemu, miłujemy się. Jesteśmy owocem ewangelizacji ..."
Ale takiej wspólnoty nie można zorganizować - nie jest ona owocem dobrej informacji i organizacji.
Taką żywą, autentyczną, dynamiczną wspólnotę można zbudować tylko wtedy, gdy spotkało się Jezusa i zachwyciło się Nim - zaufało Mu i chce się Go słuchać i iść za Nim, gdzie pośle i z kim pośle.
W jedności z innymi ... "znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem" (Kol 3,13)

Ks. Blachnicki zwracał uwagę również na to, że: "Jedność musi być sprawdzianem naszej autentyczności. Jeżeli pojawią się wśród nas jakieś grupy o ambicjach regionalnych, jeżeli zacznie się przeciwstawianie: my i wy, jeżeli nie będzie dążenia ku wspólnocie przeżywanej w znaku naszych zgromadzeń (np. dni wspólnoty), jeżeli nie będzie krążenia w Ruchu poprzez wzajemne dzielenie się doświadczeniami, poprzez wzajemne dawanie świadectwa, jeżeli nie będzie gotowości przyjęcia i realizowania tego samego programu formacyjnego, wtedy jako Ruch nie spełnimy naszej diakonii na rzecz jedności. Nie może bowiem budować jedności ktoś, kto sam nie jest w jedności."

(M.K.)