Pierwszy w tym roku Diecezjalny Dzień Wspólnoty Animatorów miał miejsce w Parafii Św. Franciszka z Asyżu w Wałbrzychu 22.11.2008r. Gospodarzami tego spotkania były rodziny Domowego Kościoła z rejonu Wałbrzych i ks. Zbigniew Stanek - moderator i proboszcz tej parafii, w łączności z parą diecezjalną Teresą i Andrzejem Kościółkami i ks. Adamem Woźniakiem - moderatorem diecezjalnym DK. Bardzo dziękujemy za serdeczne przyjęcie, pyszne ciasta i pierogi!!

Zaproponowany przez Centralną Diakonię Formacji Diakonii temat na ten Dzień Skupienia brzmiał: "Czynić uczniów przez słowo". Ks. Zbigniew przeprowadził nam krótką, konkretną rewizję życia. Wprowadził nas w temat pokazując różnicę między trydenckim i posoborowym modelem parafii. Zwrócił uwagę, że Sobór Watykański II mówił o parafii, jako wspólnocie wspólnot, o radach apostolskich (nie - parafialnych), gdzie każda grupa z parafii (wspólnota) będzie reprezentowana i będzie zatroskana o wzrost. Kościół poprzez katechumenat przygotowuje do zostania chrześcijaninem - przez Neokatechumenat wychodzi do tych, którzy mają sakramenty a zagubili się, przez deuterokatechumenat prowadzi do pogłębienia wiary np. w ruchu oazowym.
     Ruchy są nam dane przez Ducha Świętego, aby się formować i brać. Ale gdyby sie na tym zatrzymać, to za mało. Znaczy to, że nie przyjęliśmy tego, czego się uczyliśmy i dlatego brak świadectwa, brak służby. Trzeba, aby te eklezjalne ruchy były żywe - działające w kościele.

Ksiądz przedstawił nam korzyści płynące z naszych zobowiązań. Uzmysłowił nam, że będąc w Domowym Kościele Ruchu Światło-Życie uczymy się praktykować codziennie Namiot Spotkania, podczas którego Pan Bóg pokazuje nam, jak żyć, jak stawać się lepszym, jak odczytywać plan Boga wobec nas. Małżonkowie razem trwają w jedności z Bogiem zawierzając swoją rodzinę i wszystko co ich dotyczy. Uczą dzieci poprzez wspólną modlitwę, że Pan Bóg jest na pierwszym miejscu w ich życiu. Przez regułę życia podejmują pracę nad sobą.
     I tutaj pytanie - dlaczego zatrzymujemy to tylko dla siebie? Dlaczego myślimy tylko o zbawieniu dla nas.
     Każdy chrześcijanin powinien być apostołem. A my zatrzymujemy się tylko na grupie deuterokatechumenalnej. Tkwimy w marazmie. Teraz drugie pytanie - czy możemy czynić uczniów, czy sami jako uczniowie poznaliśmy NAUCZYCIELA ?

Zastanawialiśmy się nad tym na spotkaniu w grupach.

Dzieliliśmy się, czym dla mnie jest Słowo Boże, jak oceniam swój poziom formacji biblijnej, czy wystarczy mi ta wiedza, którą posiadam aby dobrze służyć Bogu - wspólnocie, czy znam nauczanie Kościoła? ...

Refleksja - musimy jako uczniowie tak autentycznie, całym sercem, spędzać czas na modlitwie za nas i za innych, na życiu Słowem Bożym, na służbie z Jezusem we wszystkim, co robimy. Musimy pogłębiać naszą wiedzę, bo dzięki niej wzrasta nasza wiara. Nie może być rozdźwięku między wiarą a naszym życiem. Dopiero ta autentyczność może zaowocować czynieniem uczniów.
Pan Jezus w ciągu trzech lat zrobił z rybakow apostołów i rzekł "idźcie na cały świat ..."

W Namiocie Spotkania św. Paweł uczył nas modlitwy:

Szczęść Boże!  
Joanna i Krzysztof Czeczotowie  

Ks. Adam zwrócił uwagę na to, że Jezus nie poddał się podchwytliwym pytaniom saduceuszy - potraktował ich jako szukających i objawił im miłość Boga.
     Ks. Blachnicki mówił, że być animatorem, to być uczniem, ale też nauczycielem.
     My zapominamy po co poznajemy tę miłość, po co otrzymujemy ten dar i że nie możemy ciągle tylko słuchać. Słuchając przyjmujemy 10% z tego, co słyszeliśmy, natomiast, gdy innym o tym mówimy, dzielimy się świadectwem dociera do nas 90%.
     Mamy czytać Pismo Święte, aby żyć życiem Kościoła. Aby wciąż odkrywać coś nowego - lepiej rozumieć, wchodzić w głąb, poddawać Słowu swoje życie.
     Czynić uczniów, to otoczyć troską, aby przygotować ich do podjęcia zadania, które będą mieli wykonać. Podobnie, jak orzeł, który karmi pisklęta i przygotowuje je do wylotu z gniazda. Choć w gnieździe jest swojsko i dobrze, to w pewnym momencie wypycha je z gniazda i każe latać.

Bogu niech będą dzięki!  
Henryk Kieszniewski