Mistrz i uczeń.

Chciałabym podzielić się kilkoma wspomnieniami o zmarłym 13 października 2008 r. ks. Marku Adaszku. Wiele mu zawdzięczam. Zmienił moje życie, a raczej rozpoczął to, co trwa do dzisiaj - nawracanie się. Od nieświadomości, kim ma być dla mojego życia Jezus Chrystus i czym jest Kościół, do trwania we wspólnocie ochrzczonych, by oczekiwać zbawienia. Bo to zbawienie jest najważniejszym celem życia każdego chrześcijanina.

Wspomnienia szczególnie mocno wróciły podczas uczestnictwa w uroczystościach pogrzebowych w Legnicy. Jestem pewna, że sam je zaplanował - od czuwania modlitewnego w seminarium i procesji do katedry, poprzez liturgię mszy pogrzebowej (komentarze, czytania, śpiewy) aż do złożenia ciała do grobu.
     Jak było? Eschatologicznie - o nadziei zmartwychwstania i życia wiecznego. Nadziei rodzącej się w sakramencie chrztu św. (zapalona świeca chrzcielna przy trumnie).
     Kiedy czasem dziękowaliśmy mu, że zaistniał jako dobro dla naszego życia, zawsze powtarzał, że "łaską dla niego było powołanie, jakim obdarzył go Bóg".

Pojawił się w naszej parafii, św. Jerzego w Dzierżoniowie, po święceniach i od razu po pierwszych lekcjach katechezy (nie religii!!) było wiadomo, że to jest ktoś szczególny. Wytłumaczył, dlaczego nie religia - bo nasze spotkania nie są nauką o religiach tylko KATECHEZĄ - od greckiego słowa 'Katecheo', które oznacza czyjeś nauczanie, wołanie, aby uzyskać oddźwięk, efekt.
     Chciał nas uczyć, aby zaszły w nas zmiany. Jak bardzo trudne i niewdzięczne to zadanie, można sobie uświadomić, wracając samemu pamięcią do czasów, gdy było się nastolatkiem: krnąbrnym, pyskatym, prześmiewczym, niepunktualnym, bez chęci na zmiany wymagające pracy nad sobą itd.
     Oto jedna z pierwszych katechez: wchodzimy do salki w domu sióstr Salezjanek, bo tam odbywały się katechezy, a na ścianie wisi nowa dekoracja. Wielkimi na ok. 30-40 cm literami wystopniowane:

Wtedy nam opowiedział o Ruchu Światło-Życie i o założycielu ojcu Franciszku Blachnickim. Zaprosił dziewczęta do Scholi a chłopców do Liturgicznej Służby Ołtarza, czyli ministrantów, wyjaśniając, że Kościół to również my - Lud Boży, i że w Kościele jest wiele wspólnot i dla każdego jest miejsce do pełnienia jakiejś posługi. Właściwie ciągle nam coś wyjaśniał i tłumaczył. Ks. Markowi bardzo zależało, aby każdy z nas miał świadomość bycia chrześcijaninem odpowiedzialnym za wzrost swojej wiary. Tej wiary, do której zostaliśmy wszczepieni przez Chrzest Święty.

Czy od razu zyskaliśmy ten oczekiwany "wzrost wiary i świadomość"? Niezupełnie.
Jako przykład wspomnę, którąś z kolei katechezę. Ks. Marek zadał pytanie: "Jaka jest podstawowa komórka społeczna?"
Razem z koleżanką doszłyśmy do wniosku (głośnym szeptem), że jedyna, o jakiej mamy pojęcie, to ta na podwórku z węglem. Odpowiedział, że to rodzina i krótkim: "Obie za drzwi." wyrzucił nas z lekcji. Nie dlatego, że go obraziłyśmy, tylko byśmy zapamiętały, że z ważnych tematów się nie żartuje. Efekt osiągnął, bo od tamtej pory mam świadomość, że rodzina jest najważniejsza w społeczeństwie i żadna instytucja jej nie zastąpi. Ale różnego rodzaju instytucje mają wspierać rodziny, by były mocne i trwałe.

Tak więc różnymi sposobami ks. Marek pomagał nam odkrywać istotę Kościoła, pojęcie wspólnoty, piękno liturgii, a szczególnie święte TRIDUUM PASCHALNE. Do dziś pamiętam swoje pierwsze Triduum. Do zeszytów od katechezy każdy musiał wpisać przebieg liturgii Wielkiego Czwartku, Piątku i Soboty. Przygotował z nami wszystkie śpiewy, wykonywane przez Scholę, i przekonał ks. Proboszcza, że tak ma wyglądać Liturgia Męki, Śmierci i Zmartwychwstania. Od tamtej pory tak właśnie jest. Ta liturgia przypomina całą historię zbawienia. Od stworzenia nas z miłości przez Ojca, doświadczenie grzechu, odkupienie przez śmierć Jego syna Jezusa Chrystusa do nadziei zmartwychwstania, jaką w Nim mamy, bo Jezus zmartwychwstał.
     Czy rozumiałam? Pewnie, że nie, ale bardzo chciałam. Do dzisiaj jest to dla mnie tajemnica. Chcę w niej trwać, poznawać ją, aż w czasie ostatecznym dojdę do pełnego poznania.

Tak właśnie pamiętam naszego pierwszego moderatora Ruchu Światło-Życie.
Razem z nami jeździł na Dni Wspólnoty lub organizował je w Dzierżoniowie. Nie do pomyślenia było, żeby ktoś z nas je opuścił. Chyba, że z powodu choroby. Do dzisiaj tak staramy się planować nasze zajęcia, abyśmy mogli uczestniczyć w spotkaniach całej Wspólnoty.
Codzienna modlitwa i uczestnictwo (też codzienne) w Eucharystii były oczywiste. Tradycją stały się też spotkania po Mszy św., gdy stojąc pod kościołem słuchaliśmy jak opowiada o czymś (taka niezaplanowana katecheza), wyjaśnia coś z czytań mszalnych, poleca dobrą książkę itp.
Razem ze wspólnotą spędzał też wolny czas. Organizował wycieczki piesze i rowerowe i w ten sposób dzielił z nami swoje życie. Kształtował w każdym z nas Nowego Człowieka, abyśmy mogli tworzyć Nową Wspólnotę uczniów Chrystusa i Nową Kulturę.