Temat Dnia Wspólnoty brzmiał:  "Czynić uczniów przez słowo".

Słowo Boże "Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli" (Dz 4,20) przypomniało nam, że wszyscy jesteśmy wezwani do głoszenia tego, cośmy widzieli i słyszeli, czego doświadczyliśmy. Do dzielenia się z innymi tym, czym zostaliśmy obdarowani przez Jezusa, który jest naszym Panem; a więc swoją wiarą, swoją miłością, swoją radością. Mamy to robić słowem i życiem w taki sposób, aby inni patrząc na nas i słuchając myśleli: my też tak chcemy, dla nas też jest to szansą i darem - mnie też potrzebny jest Jezus, Bóg mnie też kocha, za mnie też Jezus oddał życie, ja też mogę Go prosić o pomoc, On ma moc przemienić i moje życie.

Żeby skutecznie czynić uczniów trzeba mieć żarliwą miłość do Chrystusa i Jego misji, gorliwość, odwagę płynięcia pod prąd i radość.

Ważne jest, żeby uwzględniać potrzeby osób, którym mówimy o Jezusie i szukać najlepszych sposobów i metod docierania do nich, wykorzystując media, obrazy i dzwięki ale też trzeba pamiętać, że jak mówił Święty Paweł "wiara rodzi się ze słuchania, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa". Aby więc czynić uczniów trzeba ich zarażać miłością do słowa Bożego - miłością do Chrystusa; uczyć ich słuchać i rozumieć słowo Boże, żyć słowem Bożym.

Najbardziej skutecznie głosimy Jezusa wtedy, gdy jesteśmy żywą i radosną wspólnotą, o której można powiedzieć "patrzcie, jak oni się miłują" - jednej osoby można nie dostrzec, ale rodzinę, wspólnotę Ruchu widać i ona rodzi nadzieję. Taka wspólnota poszerza też krąg osób bliskich i znajomych - ma znacznie większy zasięg i siłę oddziaływania, przemieniania świata.

Wspólnota daje też siłę nam samym - pozwala czuć, że nie jesteśmy osamotnieni. Najbardziej skutecznym świadectwem jest radość z uczestnictwa, czyli autentyczna radość z tego, że jesteśmy małżeństwem, jesteśmy rodziną, jesteśmy wspólnotą różnych stanów (młodzież, dzieci, dorośli, rodziny, kapłani), że nasze dzieci są darem, że spotkania są darem, że zobowiązania są darem, że diakonia jest darem, że więcej jest radości w dawaniu niż w braniu i że służenie jest radością.

Kiedy jest w nas taka radość - radość z tego, że Jezus jest moim Panem, nasze serce "poszerza się", otwiera się na działanie Ducha Świętego; widzi więcej potrzebujących, czuje potrzebę modlitwy za nich, szukania okazji i sposobu do powiedzenia im o Jezusie, daje siłę, żeby się nie zniechęcać niepowodzeniami, tylko z odwagą i cierpliwością zaczynać od początku.

• wywiad Radia Watykańskiego z kard. Stanisławem Ryłką
• Synod Biskupów - Słowo Boże - Słowem Życia

Świadectwo z rekolekcji.

Rekolekcje w Lubniu były moimi pierwszymi rekolekcjami. Czekałam na nie chyba od momentu wstąpienia do wspólnoty, czyli od września ubiegłego roku. Po prostu nie wyobrażałam sobie wakacji bez wyjazdu oazowego. Oczekiwałam od tego wyjazdu wyciszenia, odzyskania spokoju serca i ogólnie takiego wewnętrznego odpocznienia.

Na szczęście okazało się, że ten wyjazd zrobi wiele bałaganu w moim życiu i zamiast odpoczynku da mi porządną motywację na przyszłość. I tak naprawdę mogłabym godzinami opowiadać o znakach, dowodach Boskiej miłości, których doświadczyłam na rekolekcjach. Jednak tym szczególnym momentem, który na zawsze pozostanie w moim sercu była Spowiedź. Długo zastanawiałam się czy podejść do konfesjonału. W końcu zdecydowałam się i liczyłam, że będzie to bardziej rozmowa, prośba o poradę niż spowiedź. I dzisiaj mogę powiedzieć: nie pomyliłam się. Największy dar, jaki otrzymałam w czasie tych rekolekcji to był mój spowiednik, nasza rozmowa przy konfesjonale, ale i jego dalsza pomoc i konwersacje przez pozostałe dni.

Po Sakramencie Pojednania czułam się czysta przed Jezusem. Mogłam uklęknąć przed Nim, utajonym w Najświętszym Sakramencie i oddać mu się. Po raz pierwszy czułam, że mój duch naprawdę zmartwychwstał. Ta Spowiedź była najcięższą rozmową (i Spowiedzią także) w moim życiu. Byłam narzędziem w rękach Ducha Świętego, czułam że to właśnie On mnie poprowadził, że wysłuchał moich próśb o pomoc. Odkryłam przed moim spowiednikiem wszystko, co burzyło mój spokój serca w doczesnym świecie. Pierwszy raz czułam przy kratkach konfesjonału, że klęczę przed Jezusem, nie przed człowiekiem, kapłanem, ale właśnie przed samym Jezusem i chyba dlatego umiałam się tak otworzyć.

To była najtrudniejsza, ale i najbardziej owocna Spowiedź. Dostałam tyle wspaniałych rad, byłam pełna wewnętrznej otuchy. Wreszcie zauważyłam Pomocną Dłoń, Bożą Rękę, która już od dawna wyciągnięta była w moim kierunku. Mam nadzieję, że te rekolekcje zaowocują w przyszłości i o to cały czas się modlę. Chwała Panu.

Karolina