I st. Marianówka

Patrząc z perspektywy czasu wiem, że Pan postanowił przećwiczyć mnie na tych rekolekcjach z ufności i pokory. Pierwszym ćwiczeniem był sam moment podjęcia decyzji o pełnieniu posługi pary animatorskiej. Oto musimy wyjechać i zostawić w domu na 15 dni młodą, atrakcyjną, 19-letnią córkę. Każdy kto ma dorastające dziecko wie, jak trudna to decyzja. Wątpliwości nie brakowało, ale gdzieś w sercu kołatały się słowa piosenki "Zaufaj Panu już dziś ..." Przygotowując się do naszej pierwszej konferencji o roli sakramentu małżeństwa miałem w głowie zupełną pustkę; cokolwiek próbowałem sobie ułożyć, ulatywało jak kamfora ... "Panie, co ja im powiem? Boję się tej konferencji, nie wiem co robić ... Na szczęście On wiedział: 'Zaufaj i otwórz się na działanie Mojego Ducha'. Tak było - to Duch Święty ułożył i poprowadził tę konferencję posługując się naszymi, niedoskonałymi osobami. Od tej pory zaczęły nam towarzyszyć słowa kolejnej piosenki: "Nie siłą, nie mocą naszą, lecz mocą Ducha Świętego". Przed kolejnymi spotkaniami, konferencjami, w modlitwie zawierzenia, oddawaliśmy Mu siebie i tych, których postanowił na naszej drodze.

Na każdych, wcześniejszych rekolekcjach miałem dwa takie momenty, podczas których mocno się buntowałem: Sakrament Pojednania i Nabożeństwo Odpowiedzialności a zwłaszcza moment złożenia deklaracji KWC. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że Pan dał mi tę łaskę, że tym razem stały się one dla mnie jednymi z ważniejszych momentów tych rekolekcji. Wcześniej w swej pysze myślałem sobie: po co wymyślać spowiedź, skoro każdy przyjechał w stanie łaski uświęcającej a na rekolekcjach nie ma zbyt wielu okazji do grzechu :) Na szczęcie Pan zna mnie lepiej niż ja sam! Podjąłem decyzję o spowiedzi jako jeden z pierwszych i chwała za to Panu! Myśl, która została mi w pamięci: w każdej posłudze starać się być bardziej świadkiem niż nauczycielem! Co do deklaracji KWC: myślałem sobie: po co będę ją podpisywał, z czego niby mam zrezygnować, skoro już od dawna nie piję, nie częstuję, nie kupuję alkoholu ... co to za ofiara? I znowu buncik ... Wdzięczny jestem Panu, że przez Krzysia, jeszcze przed rekolekcjami, skierował do mnie słowa: "W Krucjacie tak naprawdę toczy się walka o zbawienie tych, którzy sami nie mogą już sobie pomóc". Na rekolekcjach Pan wskazał mi konkretne dwie osoby z mojej rodziny, które alkohol dosłownie zabija. Podpisując Krucjatę ofiarowałem, między innymi, swój bunt ...

Podczas wspomnianego wcześniej nabożeństwa każdy mógł złożyć deklarację Duchowej Adopcji dziecka poczętego. Idąc ze swoją deklaracją w trzydziestoosobowej procesji do ołtarza, usłyszałem bardzo wyraźny głos: "Popatrz, jak niewiele potrzeba, by uratować tyle niewinnych istot, te dzieci będą żyły!" Z dreszczami na całym ciele złożyłem tę deklarację ...

Tomasz Starczewski  
Dzierżoniów  

"Idźcie i głoście"

Szczęść Boże! Pragnę podziękować Panu Bogu za to, że byliśmy w tym roku na tematycznych rekolekcjach w Jastrzębiej Górze. Tematem rekolekcji było: "Idźcie i głoście".

Obecny rok jest dla nas dziękczynieniem Bogu za 25 lat małżeństwa. Wyjeżdżaliśmy z pragnieniem pogłębienia naszych więzi z Panem i sobą nawzajem. Czas poświęcony Bogu nigdy nie jest czasem straconym i wielokrotnie widzieliśmy, jak owocował w naszym życiu: miłością, przebaczeniem i większym zrozumieniem.

Prowadzący rekolekcje sercanin - ks. Józef, zachęcał nas nieustannie do modlitwy; kontemplowania Boga w pięknie stworzenia i dziękowania Mu za wszystko - dziękowania Mu za bezinteresowną miłość, którą nam dał. Najbardziej ujęła mnie za serce opowieść o królestwie, które było systematycznie okradane, więc król wydał dekret, że każdy złodziej będzie publicznie biczowany. Kradzieże ustały na jakiś czas, ale któregoś dnia znowu doszło do kradzieży, król się zdenerwował i nakazał, aby surowo ukarać sprawcę. Zasmucił się bardzo, gdy sprawcą okazała się jego własna matka, którą bardzo kochał. Całą noc myślał o tym, co zrobić, by oszczędzić matce chłosty, wstydu i cierpienia. Następnego ranka kiedy kat uniósł rękę z zamiarem wykonania kary, król zasłonił ją własnym ciałem przyjmując razy.
Gdy to usłyszałam coś przeszyło moje wnętrze, łzy popłynęły z oczu. Zobaczyłam, że Chrystus miłosierny tak, jak król z opowiadania, sam, codziennie, na całym świecie, w Eucharystii ofiaruje się za mnie i za wszystkich ludzi, abyśmy mogli otrzymać prawdziwe życie.

Teraz, gdy ksiądz podnosi Najświętszy Sakrament widzę, jak Jezus osłania mnie swoim ciałem i wybacza wszystko. Mam nadzieję, że będę o tym pamiętać przez całe życie, a wdzięczność pomoże mi lepiej służyć Bogu, mężowi, dzieciom i tym, do których Pan mnie pośle. Szczęść Boże !

Łucja  
Dzierżoniów