"Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca". Czy Słowo Boże również w dzisiejszych czasach, podobnie jak w przypadku słuchaczy św. Piotra z Dziejów Apostolskich, może poruszyć, aż do głębi serca? Czy może tak wstrząsnąć życiem człowieka, że zmieni on kierunek swego życia? Czy Słowo te może być tak silne, iż pomaga trwać w wierności względem odczytanego powołania? Czy jest to Słowo, które posyła wyznaczając drogę życia?

To pytania, przed którymi stanąłem w IV Niedzielę Wielkanocną, podczas ostatniego dnia pobytu na akademickiej Oazie Modlitwy w Motyczu koło Lublina. "Bóg daje Słowo, które posyła" to jeden z tematów, które tam rozważaliśmy. Podczas modlitwy postanowiłem ponownie prześledzić moje życie (właściwie część mojego życia) pod tym właśnie kątem. Chciałbym tutaj podzielić się moimi refleksjami, tym co Bóg pozwolił mi ponownie odczytać, ukazując swoje działanie w moim życiu. Moją wypowiedź chciałbym podzielić na trzy etapy: Mojżesz - czyli jak Bóg zachęcił mnie, abym poszedł za nim, bogaty młodzieniec - czyli zostań gdzie jesteś, opowiadaj dzieła - czyli idź i głoś.

JA I MOJŻESZ

Klasa maturalna, bo od tego momentu mojego życia chciałbym zacząć, obfitowała w szereg wydarzeń, którymi Bóg mnie "niepokoił". Dzisiaj powiedziałbym raczej, podczas których udzielał mi swoich natchnień (takich troszeczkę mocniejszych). Wymienię te, które najbardziej utkwiły mi w pamięci. Byłem już w tym czasie po przebytej drodze poszukiwań, pytań - skąd? dlaczego? czy na pewno Kościół Katolicki? itp. Nie zamierzałem ruszać się z tego Kościoła, w którego wierze zostałem wychowany. Byłem osobą praktykującą, lektorem, oazowiczem. Ale trzeba przyznać, że tak jak chyba większość młodych ludzi, miałem swoje plany na życie i marzenia (studia, rodzina itp.). Raczej nie chciałem, aby ktoś mi się do tego wtrącał. Bóg jednak powoli przygotowywał grunt pod to, co miało się wydarzyć później. Dwa miesiące przed wakacjami zmarł proboszcz z mojej parafii. Bardzo mocno w tym czasie nawiedzały mnie myśli, że ktoś Go musi zastąpić. Pojawiło się pytanie - czy to chodzi o mnie? Dość szybko uporałem się z tymi myślami. To nie mogę być ja, bo są lepsi, bo ja nie mam daru przemawiania (tak jakby trochę seplenię) i ja już mam swoje plany, pojawiały się również inne wymówki. Kolejnym momentem powrotu tematu, niby nie jakimś nadzwyczajnym, były odwiedziny grobu mojej cioci zmarłej przed rokiem (dla mnie osobiście osoby świętej). Gdy wszedłem do Kościoła, w którym często modliła się moja ciocia, starsze panie odmawiając różaniec przed kolejną dziesiątka podały intencję: "módlmy się o powołania kapłańskie ...". Niby nic takiego a ja wybiegłem stamtąd bardzo szybko. I tak to mniej więcej w tym czasie wyglądało. Potem matura, wybór studiów i upragnione wakacje. W sierpniu zaplanowany miałem wyjazd na Oazę II stopnia w Różance (Kotlina Kłodzka). Przed rekolekcjami, już byłem przekonany, że wydarzy się coś co zmieni bieg mojego życia. Bardzo lubiłem jeździć na oazy ale przed tym wyjazdem ogarniał mnie jakiś niesamowity lęk.
"Nie jedź" - to pokusa, która często pojawiała się w tym czasie. Po wewnętrznej walce udałem się na rekolekcje, aby w jednym z pierwszych dni oazy (4 lub 5), usłyszeć o zmaganiach Mojżesza, kiedy Bóg go powoływał. Zrozumiałem, że w tym momencie, słowa z Księgi Wyjścia nie są skierowane do Mojżesza ale do mnie. Wymówki Mojżesza są moimi wymówkami, kierowanymi do Boga przez ostatnie miesiące: "Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?", "Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mnie do was. Lecz gdy oni mnie zapytają jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć?"
"A jeśli nie uwierzą i nie usłuchają słów moich, mówiąc, że Pan nie ukazał mi się wcale?", "Wybacz Panie, ale ja nie jestem wymowny od wczoraj i przedwczoraj", "Wybacz Panie ale poślij kogo innego". Jestem niegodny, nie wiem co przekazać, nikt mi nie będzie wierzył, nie potrafię przemawiać, a właściwie to inni są lepsi - to moje wymówki, właściwie identyczne z mojżeszowymi. Bóg kierując słowa do Mojżesza, udzielił mi również odpowiedzi. Zapewnił, że zawsze będzie ze mną i będzie mnie wspierał, że Jemu mam ufać nie sobie. Tak Bóg dał na tym etapie mojego życia Słowo, które mnie posłało. W rekolekcjach nastąpiła krótka jednodniowa przerwa, w czasie której przeniosłem dokumenty z Akademii Ekonomicznej w Poznaniu do Wyższego Seminarium Duchownego w Legnicy. Do powyższych słów, z Księgi Wyjścia, wracam bardzo często i wiem, że jeszcze do końca nie odkryłem ich znaczenia.

JA I BOGATY MŁODZIENIEC

Tak to jest często z ludźmi, że mimo znaków, okazanej bliskości przez Boga, chcą być jeszcze bardziej pewni a tak właściwie chcą postawić na swoim. Nie inaczej było ze mną. Okres seminarium, to czas walki i ciągłych pytań: czy to na pewno ja? a czy to Panie jako świecki, nie będę mógł dawać większego świadectwa, bo kto dzisiaj księży słucha?. Te i inne pytania były wyrazem tego, że wciąż w pełni nie oddałem się Bogu, że nie zrezygnowałem z własnych planów. Gdzieś tak w połowie pobytu w seminarium "przyczepił" się do mnie fragment z Ewangelii, w którym Pan Jezus podejmuje dialog z bogatym młodzieńcem. Z postacią tą dość łatwo było mi się identyfikować, gdyż podobnie jak on stawiałem Bogu pytania, również te dotyczące życia wiecznego. Ponadto starałem się podobnie jak on zachowywać przykazania i być uczciwym. Nurtowało mnie jednak pytanie, zadane przez młodzieńca - "czego mi jeszcze brakuje?". Odpowiedź Jezusa, o sprzedaniu wszystkiego co się posiada, potraktowałem dość powierzchownie. Jestem biedakiem, właściwie nic nie posiadam, nie mam czego sprzedać. Nie potraktowałem tego tekstu, jako odpowiedzi na toczącą się w moim wnętrzu walkę. Odpowiedź przyszła z zewnątrz, poprzez list mojej chrzestnej. Moja ciocia w liście między innymi przywołała tekst Jana Pawła II (nie pamiętam dlaczego?) dotyczący Ewangelii o bogatym młodzieńcu. Papież mówiąc o bogactwie odnosi ją do młodości, do projektu życia. Młodości, którą ja bałem się utracić. Projektu życia, który sam chciałem skonstruować bez pomocy Bożej. Tu znalazłem odpowiedź na pytanie - czego mi jeszcze brakuje? Wydaje mi się, że między innymi te słowa pozwoliły mi trwać w podjętej wcześniej drodze.

JA I OPOWIADANIE DZIEŁ BOŻYCH

W czasie diakonatu jedną z pobocznych ale ważnych kwestii jest wybranie cytatu na obrazek prymicyjny. Właściwie w doborze tego tekstu nie kierowałem się jakimiś szczególnymi kryteriami. Ważne, aby ładnie brzmiało. Oto cytat który umieściłem w końcu na moim obrazku:

"Mnie zaś dobrze jest być blisko Boga,
W Panu wybrałem sobie schronienie,
By opowiadać wszystkie Jego dzieła" (Ps73).

Właściwie dopiero w czasie rekolekcji przed święceniami, gdy rekolekcjonista nawiązał w jednej z konferencji do tekstu ze swojego obrazka prymicyjnego, uświadomiłem sobie, że ten wybrany fragment może towarzyszyć mi przez całe życie, że jest on w pewnym sensie Słowem, które posyła. Można powiedzieć, że kapłan jest szczególnie powołany do tego, aby opowiadać dzieła Boże. A ma o czym opowiadać, im bliżej jest Boga. W czasie pięciu lat mojego kapłaństwa Jezus Chrystus nieustannie działa, o czym staram się opowiadać. Ale mam też przeczucie, że chce dokonać jeszcze większych dzieł, którym ja się opieram. Dlatego ta ostatnia historia, związana z cytatem z obrazka prymicyjnego nie jest dokończona. Dopisze ją życie, taką mam nadzieję.

Ks. Mirosław Rakoczy