Wielki Nakaz Misyjny, to słowa wypowiedziane do uczniów przez zmartwychwstałego Chrystusa: "Dana mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata". (Mt 28,18-20)

Ruch Światło-Życie, który jest ruchem ewangelizacyjno-katechumenalnym, przyjął to wezwanie i uczynił słowa "Idźcie i głoście" tematem pracy bieżącego roku formacyjnego, aby mógł zostać odnowiony we wszystkich wspólnotach oazowych charyzmat ewangelizacji.

Uzupełnieniem tego wezwania określającym czas, sposób i zakres działania są słowa Jezusa: "gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie Moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi". (Dz1,8)

Temat "Idźcie i głoście" podzielony został na cztery części, które mają zostać zrealizowane w ciągu roku podczas czterech Dni Wspólnoty Ruchu Światło-Życie. Te cztery części mają ukazać przestrzenie w których oazowicze powinni aktywnie głosić Dobrą Nowinę. Pokazać kręgi odpowiedzialności ewangelizacyjnej.

"Idź i głoś w Jerozolimie!" miał pokazać, że najpierw Chrystus ma być głoszony w Jerozolimie - i to był temat wrześniowego Dnia Wspólnoty, który koncentrował się na ewangelizacji indywidualnej.

"Każdy z nas ma taką swoją Jerozolimę. Będzie to własny dom, biuro, fabryka, dom akademicki, jednym słowem: środowisko codziennego pobytu." (ks. Fr.Blachnicki)

"Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie". Tak uczy nas Jezus, mimo to często podejmujemy trud ewangelizacji w środowiskach naszego życia: domu rodzinnego, szkoły, pracy, znajomych i przyjaciół. Jest to najtrudniejszy teren, którego nie możemy zaniedbać, angażując się w ewangelizację obcych osób i innych krajów. Fundamentalne w ewangelizacji 'naszej Jerozolimy' są: świadectwo słowa i życia, które uzupełniają się". (Ks. S. Skonieczka) więcej...>>

II Dzień Wspólnoty (adwentowy) koncentrował się na temacie "Idź i głoś w Judei" i poświęcony był ewangelizacji w wymiarze rekolekcji ewangelizacyjnych.

"Potem trzeba szukać dróg, żeby dotrzeć do Judei, czyli do okolic, do swojego miasta, powiatu ..." (ks.Fr.Blachnicki)

"Wyjście ku Judei niewątpliwie wymaga pokory i odwagi. W ewangelizacji trzeba porzucić bezpieczeństwo i mentalność wspomnianej przez Pawła VI "garstki wtajemniczonych". Judea będzie zawsze wyzwaniem dla Kościoła, które winno go niepokoić i mobilizować do troski nie tylko o siebie. (...) By odkrywać przed mieszkańcami Judei takie horyzonty potrzeba też pewnego profesjonalizmu. Potrzeba również wysiłku i wspomnianej wcześniej współpracy - głównie z tymi, którzy nam taki profesjonalizm pomogą osiągnąć. Ludzka słabość każe nam nieraz niestety nie szukać takiej pomocy. Przekonani o swojej samowystarczalności, nawet owoce ewangelizacji chcemy zapisać na "swoje" konto. W wielu przypadkach są one wtedy bardzo ubogie, a pierwotny entuzjazm obraca się przeciwko danej wspólnocie. Ewangelizacja przeprowadzona w egoistycznym nastawieniu albo niefortunna, z powodu liczenia tylko na siebie, zniechęca ewangelizatorów, a odbiorców nie przekonuje, prowadzi donikąd, a nawet naraża samą Ewangelię na śmieszność. W ten sposób mnożą się inicjatywy duszpasterskie, które kolokwialnie mówiąc "ledwo zipią", są "kiczowate", nieprawdziwe i nie są wcale dobrą nowiną dla ludzi stojących trochę dalej od Kościoła. Dlatego czasami lepiej jest dobrze przygotować jedno lokalne wydarzenie, może nawet niewielkie, ale wyraźnie coś mówiące. By wyruszyć do Judei potrzebna jest już nie tylko spontaniczna, otwarta na okoliczności życia, ewangelizacja indywidualna. Potrzebna jest tu także pewna wizja drogi. (...) Parafia, która chce ewangelizować i wtajemniczać "ludzi z Judei" musi postawić na wspólnoty, które staną się ich nowym domem - a nie kioskiem, pod którym będą stać w kolejce, aż ktos ich zauważy i obsłuży lub w starej mentalności będą tę obsługę wymuszać sami. Stąd wydaje się, że wiele wspólnot nie ewangelizuje, bo same z trudem walczą o przetrwanie w swojej parafii.
(Ks. Zb.Woźniak)

W sobotę 8 marca uczestniczyliśmy w III Dniu Wspólnoty - wielkopostnym, którego temat brzmiał: "Idź i głoś w Samarii" i który zgodnie z powyższymi założeniami poświęcony był ewangelizacji w wymiarze akcji ewangelizacyjnych.

"Potem trzeba szukać dróg, żeby dotrzeć do powiatów, województw". (Ks. Fr. Blachnicki.)

"Idźcie i głoście! Słowa Jana Pawła II wypowiedziane na spotkaniu z młodymi w Szwajcarii miały ten charakter: Nie czekajcie, nie wdawajcie się w nieskończoność w dysputy. Idźcie! To jest zadanie istotne, ale jeżeli chcemy iść poprawnie, jeżeli nie chcemy źle rozumieć tego posłania, to dzisiaj, w tej kaplicy, w czasie tej Eucharystii, trzeba sobie przypomnieć, że tam, gdzie idziemy, przed nami jest Bóg. Nigdzie nie ma takiego miejsca, gdzie by Go nie było, więc nie chciejmy być tymi, którzy go zastępują. On jest. On jest Zbawicielem człowieka, nawet gdy człowiek tego nie wie. On dał się ukrzyżować. W niesamowitym dialogu miłości, powiedział Ojcu i ludziom - daję życie. Odpowiedź Ojca była gigantyczna. Wskrzesił go z martwych. Zbawienie to dzieło Boga. My mamy iść, by ludziom, którzy będą do tego zdolni, pomóc zobaczyć to, co On zrobił. Chciejmy to rozumieć, że nigdzie Go nie zanosimy, gdzie by Go nie było, bo nie ma takiego miejsca. ... "
(bp Edward Dajczak)

Słowo Boże czytane podczas nabożeństwa na początku Dnia Wspólnoty, rozwinięte w katechezie ks. Marcina, którym też dzieliliśmy się podczas spotkań w grupach, pokazywało nam miłość i troskę Boga o tych, którzy są blisko - po drodze (jak Samarytanie) i którzy są daleko - zarówno w sensie odległości, jak i sposobu życia - jak mieszkańcy Niniwy. Pokazywało biedę duchową tych ludzi i ich zagubienie. Pokazywało też obecną w nich tęsknotę za dobrem, za szczęściem, za miłością i gotowość na przyjęcie tych darów. Pokazywało, jak niewiele :):):) poza posłuszeństwem (!), miłością (!), troską (!), zrozumieniem (!) i odwagą (!) potrzeba było ze strony innych, żeby zarówno Niniwici jak i Samarytanie nawrócili się i przyszli do Boga - zaczęli Go słuchać, szukać i głosić.
W Księdze Jonasza widzieliśmy proroka, który z powodu swojego egoizmu, ucieka przed Bogiem i przed zadaniem do którego Bóg go posłał, oburza się i gniewa na łagodność, cierpliwość, łaskawość i miłosierdzie Boga dla grzesznych mieszkańców Niniwy. Który w końcu poddaje się i choć nie jest przekonany jest posłuszny.
W przypowieści o Samarytance - samego Chrystusa, który widząc biedę człowieka szuka sposobu dotarcia do niego. Przełamuje tradycje i uprzedzenia, aby umożliwić człowiekowi spotkanie z Nim. Pomimo tego, co wie o złym życiu kobiety, z całą gorliwością wchodzi w dialog z nią, pozwalający rozpoznać Go jako Mesjasza.
Widzieliśmy także Samarytankę - jej szczęście i radość z tego spotkania, które sprawiły, że zapominając o wszystkim, poszła powiedzieć innym o tym, co ją spotkało, aby i oni mogli przyjść i uwierzyć, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata. Jej świadectwo sprawiło, że wielu Samarytan zaczęło wierzyć dzięki jej słowu, ale ostatecznie uwierzyli już nie dzięki jej opowiadaniu, ale dlatego, że szukając usłyszeli na własne uszy.

Niech będzie uwielbiony Bóg w darze spotkania wspólnoty i bogactwie Słowa, którym nas karmił w tym dniu!