Punktem wyjścia dla tematu "Idę - biorę inicjatywę w swoje ręce" są słowa kardynała Ratzingera z 2000 roku dotyczące sedna ewangelizacji. Przyszły papież powiedział wtedy, że ewangelizować to wskazywać drogę prowadzącą do szczęścia, to uczyć sztuki życia, która pozwoli dzisiejszemu człowiekowi stać się człowiekiem.

Nowa ewangelizacja jest potrzebna, bo dzisiejsze społeczeństwa, zarówno ubogie jak i bogate materialnie, cierpią na totalny brak radości, który jest zarazem skutkiem i przyczyną: nieumiejętności kochania, zawiści, chciwości, znużenia życiem - jego bezsensem.

Jezus przyszedł właśnie dlatego, żeby głosić Ewangelię ubogim. I kiedy mówił "przyszedłem, aby głosić ewangelię ubogim, więźniom wolność a niewidomym przejrzenie" to znaczyło: mam odpowiedź na wasze najważniejsze pytania życiowe, mam sposób na to, żebyście byli szczęśliwi, wskazuję wam drogę szczęścia, drogę życia, bo ją znam, bo sam jestem tą drogą - idąc za Mną nie będziesz błądził i nie będziesz głodny - twoje życie będzie pełne.

Człowiek bez Boga nie może się zbawić. Choć słowami i sposobem swojego życia, człowiek często zaprzecza potrzebie Boga, choć wydaje się samowystarczalny i w wielu sytuacjach nieźle sobie radzi, to wcześniej czy później odkrywa brak w swoim sercu i życiu i dochodzi jak św. Augustyn do tego, że "niespokojne jest serce człowieka dopóki nie spocznie w Bogu".

Jezus chce, żeby jego Ewangelia dotarła do wszystkich, bo tylko w Nim jest zbawienie człowieka, tylko w Nim jest życie. On oddał swoje życie za wszystkich i chciał, żeby wszyscy mogli być zbawieni. Dlatego odchodząc nakazał swoim uczniom "Idźcie i głoście".

Paweł VI w "Evangelii nuntiandi" pisze, że "głoszenie ewangelicznego orędzia nie jest czymś takim, co Kościół mógłby dowolnie wykonywać lub nie wykonywać, ale jest zadaniem i obowiązkiem, nałożonym mu przez Pana Jezusa. ... Jest konieczne ... . i nic go nie może zastąpić".
Ale też, "Kościół, jako głosiciel Ewangelii, zaczyna swe dzieło od ewangelizowania samego siebie ... poprzez ustawiczne nawracanie się i odnawianie ... żeby mógł zachować swą świeżość, żarliwość i moc w głoszeniu ..."

Jan Paweł II, w "Redemptoris missio", ukazując trudności wewnętrzne i zewnętrzne, które sprawiają, że skuteczność głoszenia Ewangelii jest niewielka, wymienił m.in: brak gorliwości, podziały między chrześcijanami i antyświadectwo ich życia oraz najważniejszą - nacechowaną relatywizmem - postawę obojętności.

Ks. Blachnicki w Planie Wielkiej Ewangelizacji "Ad Christum Redemptorem" pisał:
"Życie polega na tym, żeby myśleć i żeby czynić. Jeżeli we mnie mieszka Chrystus, to myślę, jak On".
"Naszą odpowiedzią na słowo Boże skierowane do nas, musi być pewna, niewzruszona wiara. Taka wiara daje radość, poczucie wyzwolenia,daje moc, uzdalnia do świadectwa. Świadectwo człowieka niepewnego w swej wierze nie jest świadectwem. Dlatego też ogromna liczba chrześcijan nie daje świadectwa, bo nie jest pewna."

Jeśli naprawdę uwierzyliśmy, to nie zajmujemy się swoją osobą, swoimi słabościami i upadkami, które utwierdzają nas w przekonaniu, że nie dorastamy do tego zadania, tylko bierzemy inicjatywę w swoje ręce i robimy, co możliwe, pozwalając aby w naszych słabościach objawiała się moc Boga.
Musimy iść, nie wolno zwlekać, bo ludziom jest to potrzebne nawet, jeśli o tym nie wiedzą. Wystarczy, że my tego doświadczyliśmy i wiemy jakie to ważne. Idziemy - pomimo naszych słabości - ze świadomością, że to nie o nas chodzi, że nie my jesteśmy głównymi podmiotami misji, ale Jezus Chrystus i Jego Duch, a my jeśli uczyniliśmy, co w naszej mocy, to "słudzy nieużyteczni jesteśmy, wykonaliśmy, co należało wykonać". (Łk 17,10) Idziemy, bo przynagla nas miłość Chrystusa, bo chcemy dać ludziom to, co jest im koniecznie potrzebne do zbawienia - chcemy im powiedzieć o Chrystusie.

Prado Flores w "Formacji uczniów" pisze:
"Najważniejsze ze wszystkiego to zacząć. Niektórzy chcieliby mieć zawczasu całą infrastrukturę, aby postawić pierwszy krok. Tymczasem jest na odwrót: kroczenie tworzy drogę. To w czasie drogi człowiek uczy się chodzić. Najtrudniejszym krokiem jest rzucenie się w wodę. Następny krok przychodzi siłą rozpędu. Jeśli nie rozpoczniemy, nigdy nie dojdziemy do posiadania struktury. Gdy Piotr chodził po morzu, to wartość jego nie polegała wcale na stawianiu kroków po rozszalałych wodach, ale na wyjściu z łodzi. Musimy opuścić łódź naszych zabezpieczeń oraz struktur. Pan oświetla jedynie krok, który aktualnie stawiamy, gdyż Jego słowo jest światłem na naszej drodze, a nie reflektorem na autostradzie. Pan nie objawia następnego kroku, zanim nie postawimy poprzedniego. Obiecuje dać nam chleb na każdy dzień, a nie piekarnię. Nigdy nie da nam planu całej trasy, gdyż dobrze wie, że zamiast patrzeć na Niego, spoglądalibyśmy na mapę.
Co mogę dziś zrobić, żeby móc powiedzieć o sobie, że już 'zacząłem'? "

Temat drugiej katechezy brzmiał: "Idę w miłości! Jestem narzędziem miłości Boga".
Przypominał on, że Wielki Nakaz Misyjny - "Idźcie i głoście" skierowany jest do wszystkich uczniów Chrystusa. Chrystus chce posłużyć się nami, chce abyśmy byli narzędziem Jego miłości w świecie. Ukazywał też niezbędne w ewangelizacji motywacje, oraz warunki jakie muszą być spełnione ze strony ewangelizatorów - pewną duchowość ewangelizatorów.

W "Ewangelizacja wg planu Ad Christum Redemptorem - ACR" często powtarzane są słowa św. Pawła "miłość Chrystusa przynagla mnie". Słowa te są odpowiedzią na opory i wątpliwości, które każą pytać, czy wypada, czy mamy prawo narzucać się innym z wiarą, z Ewangelią i z Chrystusem?
Ks. Blachnicki pisał, że jeśli wierzę, że Bóg mnie kocha, i że kocha każdego człowieka - także tego do którego mam iść, to wiem, że idę w imieniu Boga, aby zanieść mu coś dobrego, coś co może go uratować i dać mu szczęście. Widząc tonącego człowieka nie pytamy go, czy mu pomóc i nie przyglądamy się jak tonie, tylko robimy wszystko, żeby go ratować. W ewangelizacji jest tak samo.
Jeśli robimy to z czystą intencją wypływającą z troski o człowieka, to nad czym się zastanawiać? Idę podać mu rękę, żeby nie utonął, bo Chrystus, który go kocha chce mu pomóc przeze mnie. Chce posłużyć się moimi rękami, moimi ustami, chce żebyśmy byli narzędziem, ale to On chce iść.

Do tego potrzebne jest, aby ewangelizator był człowiekiem miłości, który chce miłować, bo sam został umiłowany. J.P.II w "Redemptoris missio" mówił: "Kto posiada ducha misyjnego, odczuwa Chrystusową gorliwość o dusze i miłuje Kościół, tak jak Chrystus". Nie wszyscy powołani są do tego, aby wyruszyć na misje, czy głosić wykłady. Istotne nie jest pytanie 'gdzie', ale 'jak'. Można być prawdziwym i skutecznym apostołem także pozostając w murach własnego domu, w miejscu pracy, szpitalnym łóżku, w klasztornej klauzurze; ważne jest, aby serce płonęło Bożą miłością.

Chcąc ewangelizować "powinniśmy także dawać świadectwo pokory wyrażające się w umiejętności dokonywania rachunku sumienia na płaszczyźnie osobistej i wspólnotowej, aby korygować we własnym życiu i postępowaniu wszystko to, co zniekształca oblicze Chrystusa" (Redemptoris missio).
Niezbędne więc jest, aby ewangelizując być świadkiem miłości Chrystusa, który "życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" zarówno wobec ewangelizowanych, jak i we wspólnocie ewangelizującej, czyli świadkiem życia liturgią, świadkiem bratniej miłości i świadkiem jedności, bo Chrystus powiedział: "Daję wam nowe przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. ... Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli miłość mieć będziecie jedni do drugich". (J 13,34)