Oaza Ewangelizacji dla Rodzin w Świnoujściu

Sobota
Spakowani, pełni ufności w Opatrzność Bożą, z różańcem w ręku jedziemy z całą rodziną na nasze pierwsze rekolekcje. Czujemy, że tak trzeba, że tego Bóg od nas oczekuje, że tego oczekuje od nas Domowy Kościół. Wprowadzając w życie kolejne zobowiązania Ruchu, przekonaliśmy się, że są one dla naszego małżeństwa i rodziny wielkim dobrodziejstwem, źródłem wielu łask. Ułatwiają nam spotkanie z Panem, są wezwaniem dla każdego z nas na drodze nawracania się. Ufamy, że także rekolekcje pomogą nam w poszukiwaniu pełniejszej jedności z Bogiem i z ludźmi.

Niedziela
Już od pierwszego dnia poczuliśmy niezwykłą atmosferę oazy. Animatorzy przyjęli nas bardzo serdecznie. Czujemy, że jesteśmy wspólnotą. Na spotkaniach w grupie rysowaliśmy swoje drogi życia. Dzięki temu zdaliśmy sobie sprawę z tego, że Bóg nas kocha, pomaga i błogosławi, że był i jest cały czas obecny w naszym małżeństwie i w rodzinie. Pogodny wieczór wprowadził nas w nastrój radości. Basia, która służyła pomocą w opiece nad naszymi pociechami, pokazała nam, w jaki sposób można, chwalić Pana tańcem, zabawą i śpiewem. Dziękujemy Bogu za ten wspaniały dzień.

Poniedziałek
Głęboko zastanawialiśmy się nad naszą modlitwą. Bóg zna nasze problemy, więc możemy mu je powierzyć. Panie, naucz nas modlić się. Na spotkaniu wieczornym w kaplicy przeżyliśmy niezwykły kontakt z Bogiem. Kapłan pobłogosławił każdą rodzinę Najświętszym Sakramentem. Było to dla nas wielkie przeżycie, jeszcze nigdy nie byliśmy fizycznie tak blisko Jezusa. Wspólnie z dziećmi dotykaliśmy monstrancji i modliliśmy się w intencji naszej rodziny. Czuliśmy namacalnie, że Bóg nas jednoczy.

Wtorek
Ten dzień był bardzo ważny dla każdego z nas. Pojednaliśmy się z Bogiem i ludźmi w sakramencie pokuty. Byliśmy z mężem u spowiedzi przed wyjazdem i wydawało nam się, że jej nie potrzebujemy tu na rekolekcjach. Ale kapłan obudził nasze serca i zachęcił do spowiedzi generalnych. Była to niezwykła chwila, dzięki której podsumowaliśmy cały okres naszego małżeństwa. Z czystym sercem możemy wejść w kolejny etap naszego wspólnego życia. Czujemy się tak, jak byśmy zaczynali budowę naszego domu od nowa, ale już na lepszym fundamencie. Niezwykle wzruszającym gestem było wręczanie polnych kwiatów i wzajemne przepraszanie się, odczytaliśmy to jako wskazówkę na przyszłość. Codziennie tu czegoś się uczymy, codziennie Pan do nas mówi. Z dala od codziennych trosk słyszymy Jego słowa wyraźniej. Dzięki Ci Panie.

Środa
Zastanawialiśmy się, jakimi ludźmi jesteśmy. Kto siedzi na moim tronie życia? Jakim jestem człowiekiem? Cielesnym? Zmysłowym? Panie, pragnę dążyć do człowieka duchowego bez Ciebie nie będzie to możliwe, pomóż. Wieczorem oddaliśmy Panu Jezusowi swoje zniewolenia. Symbolicznie spaliliśmy je na ołtarzu, wyrzekliśmy się swoich bożków. Dzisiaj uzmysłowiliśmy sobie ilu ich mamy, nazwaliśmy je i wiemy, że trzeba z nimi walczyć. Boże, pomóż nam wytrwać w dobrych postanowieniach, nakarm nas Swoim Ciałem.

Czwartek
Kolejny dzień rekolekcji to znowu dzień pełen wzruszeń i niespodzianek. Przypominamy sobie nasze najpiękniejsze Msze święte. Zastanawiamy się, z czym przychodzimy na Eucharystię. Jakie dary przynoszę Jezusowi? Dobre uczynki, a może własne cierpienia? Kulminacją dzisiejszego dnia była modlitwa małżonków w kaplicy. W obecności Pana Boga i innych małżeństw przeprosiliśmy się wzajemnie za wszystko, co oddalało nas od siebie i od Jezusa. Podziękowaliśmy za chwile radosne i te trudne, które spotkały nas w życiu. Z ufnością prosiliśmy o dalszą opiekę nad naszym małżeństwem, o pomoc w wychowywaniu dzieci, o łaski dla naszych rodzin. Modlitwa małżonków to wspaniały dar.

Piątek
W tym dniu mogliśmy porozmawiać o naszych nieporozumieniach, ale nie sami, do tej rozmowy zaprosiliśmy Jezusa, który był cały czas obecny, o czym przypominała nam zapalona świeca. Łatwiej nam było rozwiązywać problemy, Bóg podpowiadał nam rozwiązania. Trzeba zostawić swoje racje z boku i próbować odczytywać wolę Bożą. Kolejna niespodzianka i jednocześnie prezent to odnowienie przyrzeczeń małżeńskich. Wzruszająca chwila, zwłaszcza, że uczyniliśmy to po raz pierwszy, a jesteśmy małżeństwem z dwudziestoletnim stażem. W obecności naszych trzech dorastających synów wyznaliśmy sobie miłość. Wierzę, że zapamiętali tę chwilę. Czujemy się jak młodzi małżonkowie, młodzi duchem, napełnieni wiarą i nadzieją na przyszłość. Namaszczeni przez kapłana pachnącym olejkiem, dziękujemy Panu Bogu za te wspaniałe chwile.

Sobota - dzień wyjazdu
Żal odjeżdżać. Nie spodziewaliśmy się, że tyle wzruszeń, darów i łask otrzymamy. Z dala od domu, trosk i obowiązków mogliśmy zastanowić się nad własnym życiem, nad małżeństwem. W ciszy i skupieniu mieliśmy dużo czasu na modlitwę, Pan do nas mówił, a my go słuchaliśmy. Mówił do nas przez niezwykłego kapłana, serdecznego, dobrego i ciepłego. Ks. Zbigniew swoją postawą urzekł nas i nasze dzieci. Dziękujemy za trafne kazania, które trafiły w nasze serca i sumienia, za modlitwy w naszych intencjach i niesamowite poczucie humoru. Serdeczne Bóg zapłać dla animatorów. Dziękujemy za Waszą postawę służenia Bogu i Kościołowi, za wspaniałą organizację rekolekcji, życzliwość i chęć niesienia pomocy. Mieliśmy dość czasu na spotkanie z Bogiem i na odpoczynek. Również dziękujemy Wam drodzy uczestnicy tych rekolekcji. Od Was także nauczyliśmy się wiele. Dołączyliście do grona naszych przyjaciół, będziemy pamiętać o Was w modlitwie. Szczególne podziękowania ślemy Paniom kucharkom za przepyszne posiłki i ofiarną służbę w kuchni, oraz Basi za opiekę nad naszymi dziećmi. O Was także nie zapomnimy w modlitwie.
Wróciliśmy do domu odnowieni, na nowo w sobie zakochani, zupełnie inni, z wiarą i nadzieją. Mamy dużo do zrobienia w naszym małżeństwie, w rodzinie i parafii. Czujemy, że jesteśmy potrzebni, że nasze bycie w Domowym Kościele to właściwa droga, którą musimy i chcemy iść.

Świadectwo z oazy III st. w Kowarach

Dane nam było w tym roku przeżywać rekolekcje III stopnia w Kowarach, we wspaniałej wspólnocie, którą tworzyły rodziny z kilku diecezji, młodzież diecezji legnickiej oraz czterech kleryków. Serdeczność i oddanie naszych moderatorów: ks. Marka Adaszka oraz Basi i Krzysztofa Klajnów sprawiły, że od pierwszego dnia wszyscy zaangażowaliśmy się ofiarnie w tworzenie prawdziwej wspólnoty budowanej na służbie, modlitwie i świadectwie. Wszyscy sumiennie wypełniali wyznaczone dyżury i chętnie sobie wzajemnie pomagali. Panowała atmosfera serdeczności i radości z tego, że możemy sobie wzajemnie służyć. Najwięcej serca i energii każdy wkładał w przygotowanie liturgii, która była zawsze na wysokim poziomie, co było niewątpliwą zasługą ks. Marka, Ani Klajn, państwa Ilskich oraz wspaniałych kleryków. Po raz pierwszy przeżywaliśmy rekolekcje z grupą młodzieży, co było dla nas bardzo pozytywnym doświadczeniem i wniosło w nasze życie więcej zrozumienia i pragnienie spotykania się w takim właśnie gronie. Największym przeżyciem tych rekolekcji było dla nas doświadczenie piękna wspólnoty i tworzenia prawdziwej "parafii".

Dużym bogactwem były również homilie i katechezy ks. Marka, który spokojnie, ale dobitnie mówił nam o tym, że Bóg jest miłością doskonałą, a my mamy z tej miłości czerpać i dawać się innym. Miłość Boża wiedzie przez krzyż umierania naszego egoizmu, bo człowiek jest panem swego życia tylko wtedy, gdy oddaje je dla budowania kościoła jak to czynili święci męczennicy. Zapamiętaliśmy również mocno słowa o znaczeniu dobrego przeżywania dnia dzisiejszego, bo od tego jak ten dzień przeżyjemy zależy nasze jutro. I to, że trzeba iść za głosem powołania bez lęku, bo Bóg gdy powołuje to i uposaża. Zabierając dobrą sprawę daje w zamian coś lepszego. Ks.Marek mówił również o tym, że trzeba nam zobaczyć nasze braki i doświadczenia jako drogę prowadzenia przez Boga, który z tych naszych słabości buduje naszą wiarę a ta prowadzi nas do zbawiania nie pojedynczo ale we wspólnocie. Rekolekcje pomogły nam jeszcze mocniej ukochać eucharystię, zrozumieć jej wartość i nauczyły, że nie wzniosłe, piękne modlitwy umacniają ducha ale właśnie wytrwałe codzienne ciche i cierpliwe trwanie przy Panu.

Bardzo ważnym był też dla nas ostatni dzień rekolekcji, gdy w godzinie świadectwa, która trwała 5 godzin, poczuliśmy jedność wspólnoty. Nikt nie okazywał zniecierpliwienia, a otwartość i dojrzałość wypowiadanych słów sprawiała, że łzy płynęły z wielu oczu. Dziękowaliśmy sobie wzajemnie. Rodziny dziękowały młodzieży za dojrzałość, radość i gorliwe szukanie Boga w życiu, a młodzież rodzinom, że mogli zobaczyć, że w małżeństwie po wielu latach można się kochać, szanować i pomagać sobie wzajemnie.

Mottem przeżytych przez nas rekolekcji są słowa piosenki: "oto ja, poślij mnie, dotknij ogniem moich warg, a moją rozkoszą będzie być posłusznym". Chwała Panu!

Świadectwo z rekolekcji II stopnia

Dużo łatwiej podjąć decyzję o wyjeździe na rekolekcje ( II stopnia), jeśli ma się konkretną intencję. My jechaliśmy na Podhale (Bańska Wyżna) prosić Boga o opiekę dla młodziutkiej rodziny naszego syna. W dwunastym dniu rekolekcji, pod wieczór, dostaliśmy informację z domu, że nasza synowa właśnie jest w szpitalu na porodówce. Ponieważ akurat szliśmy na wieczorną modlitwę, razem z całą wspólnotą powierzyliśmy ją opiece Bożej. Kiedy wyszliśmy z kaplicy okazało się, że już jest po wszystkim. Mamy całą i zdrową wnuczkę i synową. Radość nasza była tym większa, że cieszyła się z nami cała oaza. To był nasz dzień.

Pan Jezus przygotował nam jeszcze jedną niespodziankę. Nasz najmłodszy syn (trzynastolatek) nigdy nie garnął się do aktywniejszego uczestnictwa we Mszy świętej poza tym, co konieczne. Tym razem nie mogliśmy nadziwić się jego aktywnej postawie we wszystkich możliwych "punktach programu", łącznie ze szkołą śpiewu, ale to też chyba dzięki niepowtarzalnej animatorce muzycznej Reni. Okazało się, że był to jego jedyny czas na tych wakacjach spędzony tak radośnie z rówieśnikami, ale to już zasługa kleryka Radka.

I jeszcze parę słów o homiliach naszego Ojca duchownego ks. Stanisława. Sporo refleksji zapisywaliśmy w "pamiętniku duszy", ale jedną chciałabym się podzielić:
"Nie miej pokusy, aby projektować życie drugiemu człowiekowi". Jest to dla nas szczególnie ważna wskazówka od Boga, w kontekście wspólnego zamieszkania z nami syna i jego rodziny oraz bliską perspektywą ślubów naszych córek. Bogu niech będą dzięki!

Świadectwo z Oazy IIIst. w Krakowie

Henryk: W tym roku uczestniczyliśmy w zorganizowanej przez Centrum Ruchu w Krościenku, ogólnopolskiej Oazie III st. w Krakowie. W Krakowie odbywa się wiele oaz IIIst. ale specyfiką tej oazy było to, że nie była to Oaza Rodzin. Na oazie było 7 grup młodzieży i 1 krąg rodzin DK.
     Rekolekcje te pozwoliły mi kolejny raz cieszyć się pięknem, bogactwem i różnorodnością Kościoła, która nie niszczy jego jedności. Zobaczyć, że podobnie jest z członkami tego Kościoła, które jeśli tylko są częścią ciała Chrystusowego, jeśli jest w nich (nawet nieuświadomione) pragnienie świętości, to choć każdy jest inny, to każdy jest najważniejszy, każdy potrzebny i każdy ma swoje miejsce w Kościele i swoje zadanie do spełnienia.
     Uświadomiłem sobie, że założony przez Chrystusa Kościół trwa 2 tys. lat. Że jest to Kościół oparty na Chrystusie, ale i na świadectwie apostołów. Kościół w którego środku jest Maryja mówiąca "uczyńcie co wam powie Syn" i całe zastępy świętych.
     Szczególnie jednak przeżyłem spotkanie z Kościołem uświęconym krwią męczenników. Wdzięczny jestem Bogu za możliwość pielgrzymowania do Oświęcimia - miejsca męczeństwa i śmierci setek tysięcy ludzi. Za możliwość pochylenia się w miejscu męczeńskiej, głodowej śmierci O.Maksymiliana Kolbe - człowieka, który na wzór Chrystusa, z miłości do bliźniego, gotów był oddać i oddał swoje życie. Który uświadomił mi, że to świadectwo - nie sprzed wieków, ale bliskie i współczesne sprawia, że Kościół choć jest też Kościołem grzeszników, żyje także dzięki świętości i krwi męczenników wszystkich czasów.

Mariola: Sobór Watykański II mówił o Kościele, że ma być wspólnotą wspólnot.Ksiądz Blachnicki pragnąc tę wizję Kościoła realizować, widział Charyzmat Ruchu, jako dar dla Kościoła właśnie przez to, że Ruch Ś-Ż. ma wychować Nowych Ludzi - dojrzałych chrześcijan, którzy potrafią budować taką Nową Wspólnotę o jaką modlił się Chrystus: "Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty Ojcze we Mnie a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał... i żeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś." J17, 20-23.Dlatego kazdego dnia jako wspolnota różnych stanów odkrywaliśmy Kościół na pięciu drogach - w pięciu znakach.
Jednym z nich był znak małej wspólnoty, jako ten po którym kiedyś rozpoznawano chrześcijan i mówiono "patrzcie jak oni się miłują". Podczas tych rekolekcji do mnie najmocniej Bóg przemawiał na tej właśnie drodze.
Pokazywał mi potrzebę tego, żebyśmy my - członkowie Ruchu Ś-Ż. młodzież i rodziny, dla siebie nawzajem byli znakiem Bożej miłości i znakiem Kościoła wspólnoty wspólnot.
     Żeby młodzież widziała w rodzinach DK wzorzec świętości na codzień, żeby dostrzegała w nich osoby, które tak jak oni każdego dnia starają się żyć po chrześcijańsku i korzystają w tym celu z charyzmatu tego samego Ruchu, ale dopasowanego do potrzeb i możliwości rodzin tzn. uwzględniającego różne zadania. Żeby dostrzegła, że inne zadania w Kościele ma dojrzała młodzież i inne są zadania postawione przed rodziną, ale jedni i drudzy starają się je poznawać i podejmować, jedni i drudzy mają swoje różne problemy z którymi każdego dnia muszą się zmierzyć, jednym i drugim potrzebna jest pomoc, żeby trwać - dlatego chcą być w Ruchu.
     Żebyśmy także my jako rodziny zobaczyli, że młodzież to tacy "młodsi bracia w tej samej wierze", a że młodsi to i wiele spraw widzą inaczej i że nie zawsze nasz sposób myślenia a czasem nawet życia i wychowania dzieci musi im się podobać. Żebyśmy poczuli się odpowiedzialni za swoje świadectwo, które im dajemy, za słowa, które mówimy, za motywacje którymi się kierujemy, bo często one decydują o stosunku do DK młodzieży z Ruchu, która wchodzi na drogę małżeństwa i nie widzi potrzeby dalszej formacji w DK, bo ten wydaje się całkiem innym Ruchem (usłyszeliśmy np. że rodziny z DK mówiąc, jak przeżywają okres przygotowania do wielkanocy i wielkanoc pamiętają o zasłanianiu luster i zajączku ale nie zawsze o Triduum Paschalnym).
     Wydawało nam się przez te lata, że kochamy młodzież i nie mamy osobiście problemów w relacjach, a jednak wdzięczni jesteśmy Panu, za to doświadczenie wspólnego życia nie z doskoku ale przez cały dzień z nimi. Za możliwość zobaczenia w sobie takich zachowań, które mogą ich zrażać, ale też za możliwość radowania się ich inteligencją, odpowiedzialnością, uległością wobec przyjętych przez wspólnotę zasad, otwartością, radością i poczuciem humoru, szczerością, pragnieniem miłowania, wrażliwością i oczywiście muzykalnością.
     Za bycie wspólnotą przed Bogiem w czasie codziennej adoracji, wspólnotą dzielenia się, wspólnotą wzajemnej troski i wspólnotą radosnego służenia sobie. Za bycie wspólnotą wspólnot - Chwała Panu!