Kiedy zetknęliście się z ruchem oazowym? Jakie były Wasze początki w Domowym Kościele?

Do 1981 roku o Oazie słyszeliśmy najwyżej tyle, że ktoś był na Oazie. Dla nas zaczęło się wszystko w 1980 roku od przyjęcia zaproszenia (informacji na słupie) na spotkanie do kościoła Maryi Matki Kościoła. Jak się potem okazało trafiliśmy na rekolekcje ewangelizacyjne, podczas których wydarzyło się coś, co zadecydowało o reszcie naszego życia. Przynajmniej ja wtedy spotkałam się z Jezusem, który przechodząc spytał: "Co chcesz, żebym ci uczynił?". I jak niewidomy pod Jerychem odpowiedziałam: "Spraw żebym przejrzała. Jeśli jest jakaś rzeczywistość, której nie dostrzegam i nawet nie wiem, że istnieje bo jestem jak niewidomy, to pokaż mi. Kieruj moim życiem, bądź moim Panem i Zbawicielem." I nigdy tej decyzji nie żałowałam. Jezus usłyszał moją modlitwę. Po kilku tygodniach zostaliśmy zaproszeni na spotkanie w małej grupie, której animatorem był ks.Stefan Regmunt - obecnie biskup legnicki. W następnym roku pojechaliśmy po raz pierwszy na 15-dniowe rekolekcje dla rodzin.

Jakie przeżyliście rekolekcje i formacje?

Możemy mówić, że mieliśmy szczęście, bo hojnie nas Pan obdarował przez te lata. Uczestniczyliśmy we wszystkich proponowanych przez Ruch rekolekcjach tzn.: w rekolekcjach ewangelizacyjnych, Oazie Rodzin I, II i III stopnia ( jako uczestnicy, animatorzy lub moderatorzy - razem 19 razy), ORAR I i II stopnia, ORD, ORDR I i II stopnia, Sesja o pilotowaniu kręgów, Triduum Paschalne, OAE, Kurs Jana, rekolekcje tematyczne. Mamy więc pełną formację poszerzoną o formację niektórych diakonii specjalistycznych. Mówimy o tym nie tyle, żeby się pochwalić lecz raczej żeby pokazać bogactwo możliwości na każdym etapie formacji.

Czy były jednak takie rekolekcje, które zapamiętaliście szczególnie? Które was najbardziej przemieniały? Te jedne, jedyne ... na całe życie?

Chyba nie można powiedzieć o jednych szczególnych rekolekcjach, które nas przemieniały, bo przemiana, to nie chwila, to nie emocje (choćby najsilniejsze) ale systematyczne kroczenie. Chcąc krótko, to trzeba by raczej powiedzieć, że te jedne jedyne ... na całe życie, to wszystkie rekolekcje, w których uczestniczyliśmy dodane do siebie i rozłożone na poszczególne lata.
Żeby żyć, to oczywiście trzeba się urodzić, więc w tym znaczeniu dla mnie napewno najważniejsze były właśnie te rekolekcje w Dzierżoniowie. Pierwsza Oaza Rodzin Ist. na którą pojechaliśmy była wspaniała i bardzo ważna, bo doświadczyłam czym jest wspólnota "nowych ludzi" i czułam, że to coś innego niż wspólnota parafialna i dlatego chciałam to zmieniać.

W Ruchu Światło-Życie rekolekcje poszczególnych stopni mają określone cele, więc przekazywane treści są za każdym razem podobne gdy przeżywamy ten sam stopień, a jednak nie zdarzyło nam się (choć byliśmy 9x na OR Ist., 8x - OR IIst. i 2x - IIIst) przeżyć 2x tak samo żadnych rekolekcji. Za każdym razem - dzięki poprzednim - byliśmy już na trochę innym etapie, patrzyliśmy z innego miejsca, mieliśmy do czynienia z innymi ludźmii i innymi doświadczeniami.
Dla mnie tymi rekolekcjami, które wpłynęły mocno na moje życie były kiedyś rekolekcje IIst., po których postanowiłem uczestniczyć z całym Kościołem w modlitwie Liturgią Godzin, odmawiając codziennie przynajmniej Jutrznię. Przez te ok.10 lat widzę, jak Pan przemienia mnie i moje życie osobiste i pozwala mi pełniej uczestniczyć w wielu rzeczach, od których wcześniej raczej uciekałem: np. w życiu społecznym ale nawet i w dialogu małżeńskim i czuję, że jest to owoc tamtej decyzji ale i wierności jej.

Rekolekcje, które jakoś szczególnie pamiętam, to przeżywana po raz drugi OR IIst.(1984r.) Poprzednia II st.- rok wcześniej - dała mi podstawy biblijne do tego, żebym mogła wejść w osobową relację z Bogiem podobnie jak Mojżesz, gdy Bóg przemówił do niego z płonącego krzewu. To nie była chwila emocji, tylko raczej zaprzyjaźnienie się z Nim po to, żeby Go słuchać, z Nim rozwiązywać swoje problemy, słyszeć, gdzie chce się nami posługiwać i gdzie posyłać. To oczywiście nie oznacza, że od tej pory wiem wszystko tylko, że od tej pory ciągle się tego uczę i na tym polega moja formacja - dlatego to pamiętam. Kiedy kolejny raz pojechaliśmy na II st.(1991r.) zrobiono nas animatorami kręgu i w ten sposób w przyśpieszonym nieco tempie mogliśmy zobaczyć szerzej program rekolekcji i zrozumieć przekazywane treści, stąd wiemy, że być animatorem to też łaska, którą otrzymujemy nie dlatego, że jesteśmy uzdolnieni, tylko dlatego, że jesteśmy słabi i Bóg chce nam dać coś, co może nas umocnić np. w posłudze. Cele poszczególnych stopni rekolekcji i ich wizję zrozumieliśmy dopiero w 1998r. na ORDR IIst., na które zaprosił nas Pan (poprzez Elę z Krościenka), właśnie, gdy pierwszy raz mieliśmy OR IIst. prowadzić jako moderatorzy, więc potem też było to inne doświadczenie. Byliśmy na IIst. 3x uczestnikami, 2x animatorami i 3x moderatorami i wciąż odkrywamy je na nowo, bo tyle jest w nich jeszcze treści, które teraz pełniej widzimy, lub których nie udaje nam się przekazać gdy je prowadzimy. Doświadczamy, jak Pan Bóg odkrywa przed nami to, co trzeba we właściwym czasie, jeśli tylko chcemy tego. Ważne były dla mnie pierwsze rekolekcje III st. bo wcześniej, nie interesował mnie Kościół jako taki, a tamte rekolekcje pozwoliły mi zobaczyć Kościół, który trwa 2000 lat. Kościół, który jest zbudowany na Chrystusie ale i na ludziach - Piotrze (urząd) ale i Pawle (charyzmat), Maryi, apostołach, świętych, męczennikach i każdym z nas. Który jest święty, bo obecny w nim Bóg jest święty, ale który jest też Kościołem grzeszników. Który wciąż się uświęca i staje się święty świętością swoich członków - każdego z nas. Kościół, który jest Żywym Kościołem dzięki tej świętości chrześcijan. Ja to z grubsza wiedziałam, ale to nie to samo, co każdego dnia doświadczać tego.
W tym roku na IIIst. Pan Bóg mocno kładł mi w serce, że Chrystus zostawił nam Kościół, aby był Sakramentem Zbawienia a sakrament, to widzialny znak niewidzialnej rzeczywistości, czyli zadaniem Kościoła jest wciąż objawiać Boga, który jest w nim obecny i działający. Chrystus modląc się 2000 lat temu za Swój Kościół prosił J17, 21i n.: "aby byli jedno, żeby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał, i że dałeś im miłość, którą Mnie umiłowałeś". A więc Kościół najpełniej objawia Chrystusa nie tyle przez to, że udziela sakramentów, sprawuje sakramenty, przyjmuje sakramenty ile przez to, że buduje jedność ze wszystkimi korzystając z sakramentów aby być WSPÓLNOTĄ WSPÓLNOT, bo to nie my wyświadczamy Bogu łaskę przyjmując sakramenty, tylko On nas karmi Swoją łaską - "jeśli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie". Nasza wspólnota Ruchu - ale też i nasze wspólnoty małżeńskie, rodzinne - najpełniej objawiają Kościół, gdy są czytelnym dla świata znakiem jedności i Chrystusowej miłości. Kiedy z tego zrobię użytek, to pewnie zobaczę Kościół jeszcze jakoś inaczej, bo Pan Bóg jest wspaniały.

Wróćmy do historii, opowiedzcie jak wyglądało powstawanie Domowego Kościoła na terenie naszej obecnej diecezji a dawniej jeszcze diecezji wrocławskiej?

Pierwszy krąg rodzin we Wrocławiu powstał w roku 1976/1977. Mamy więc do czynienia z 30-letnią już historią obok której trudno nam przejść krótko i szybko, bo z łaski Pana po części była to też nasza historia. Nie znamy początków Domowego Kościoła we wszystkich czterech rejonach diecezji świdnickiej, bo kiedy w 2004 roku została ona powołana rejony już istniały. Wiemy jednak, że na rekolekcjach w 1982 roku była z nami rodzina z Wałbrzycha czyli, że krąg w Wałbrzychu mógł istnieć nawet wcześniej niż w Dzierżoniowie. Na temat rejonu kłodzkiego wiemy jeszcze mniej, ale jest prawdopodobne, że nowa para diecezjalna wie więcej, więc w następnym wywiadzie opowiedzą. Mieliśmy za to szczęście uczestniczenia w narodzinach pierwszych kręgów rodzin w Dzierżoniowie i Świdnicy. Czujemy się więc czasem, jak szczęśliwi rodzice i ogromnie jesteśmy wdzięczni Panu za ten dar. Rekolekcje na które pojechaliśmy w 1982 roku były tak wspaniałym i radosnym doświadczeniem, na które niczym sobie nie zasłużyliśmy, że czuliśmy się dłużnikami wszystkich ludzi. Chcieliśmy swoim szczęściem dzielić się z innymi, żeby też mogli poczuć się kochani i mogli tak żyć.
Po powrocie z nich zaczęliśmy więc tworzyć pierwszy krąg rodzin. Kiedy w 1984 roku z Oazy Rodzin wrócili - równie szczęśliwi jak my kiedyś - Basia i Romek powstał następny krąg a po powrocie z rekolekcji Teresy i Leszka znów następny i kolejne ...
W Dzierżoniowie w parafii pw. Św.Jerzego już od kilku lat istniała wspólnota Ruchu Światło-Życie, w której była młodzież i Dzieci Boże a nie było tej trzeciej gałęzi Ruchu, czyli rodzin. Do tej dużej już wtedy i dynamicznej wspólnoty dołączyliśmy jako animatorzy kręgu rodzin i od nich uczyliśmy się wszystkiego. Choć słyszeliśmy o istnieniu kręgów DK w diecezji, nie mogliśmy nawiązać z nimi kontaktu. Dopiero po dwóch latach "przypadkiem" spotkaliśmy parę diecezjalną i znaleźliśmy się w strukturach Domowego Kościoła. Na ORAR w 1985 roku spotkaliśmy s.Jadwigę Skudro i pojechaliśmy na Oazę Rodzin Ist. do Krościenka jako animatorzy, żeby potem zacząć organizować rekolekcje diecezjalne. W rejonie świdnickim pierwsze dwa kręgi powstały w roku 1986/1987 z inicjatywy Marysi (śp.) i Marka Stradelów, którzy w 1986 roku, kilka dni po ślubie przyjechali na Oazę Rodzin do Sokołowca i po powrocie z niej zaczęli tworzyć krąg. Potem wyjechali do Łodzi, gdzie byli parą odpowiedzialną w diecezji za Dialogi Małżeńskie. W spotkaniach kręgu, na które nas zapraszali, uczestniczył (przed wyjazdem na studia do Rzymu) ks.Andrzej Siemieniewski - obecnie biskup wrocławski. Około 1995 roku, z inicjatywy ks. Jacka Olszewskiego - obecnego moderatora diecezjalnego DK we Wrocławiu - powstały nowe kręgi. Na ich spotkaniu u Krysi i Krzysztofa Żłobińskich poznaliśmy Lilę i Olka Bojnowskich, którzy później byli odpowiedzialni za DK w Świdnicy.

Jak Oaza wpłynęła na Wasze prywatne życie, jak was odmieniała?

Aż trudno nam sobie wyobrazić, jak można żyć bez tego, co zawdzięczamy tzw. Oazie. Ponieważ to ja zawsze byłam mniej wierząca, zbuntowana i sceptyczna, to mnie Pan najpierw "przywrócił wzrok". Zostałam wysłana na Studium Życia Rodzinnego, gdzie zrozumiałam, jak bardzo Bóg kocha każdego człowieka i jak bardzo zależy Mu, żeby człowiek był szczęśliwy. Zrozumiałam na czym polega Boży plan dla człowieka, dla małżeństwa, dla rodziny. Bóg pokazując mi moje powołanie do świętości, do miłości i pokazując drogę, na której mogę je zrealizować nadał sens całemu mojemu życiu. Zaufałam Bogu i zapragnęłam tak żyć. Byłam przekonana, że nic lepszego i piękniejszego nie może spotkać mnie i mojej rodziny. I tak jest.

Dzieliliśmy się tym i obydwoje chcieliśmy tego. Chcieliśmy, żeby nasza rodzina była Domowym Kościołem, jednak żyć w ten sposób wcale nie było łatwo. Nieraz napotykaliśmy na trudności związane z naszą innością, naszymi zranieniami, innymi charakterami, innymi potrzebami, inną przeszłością rodzinną, innymi osobowościami i przyzwyczajeniami. Formacja w Ruchu pozwoliła nam:
1. Sensownie, świadomie, odpowiedzialnie i szczęśliwie przeżywać swoje życie małżeńskie i rodzinne - pomimo różnic, konfliktów i kryzysów - razem a nie obok siebie. Cieszyć się też chrześcijańską dojrzałością naszej córki.
2. Zapierać się samych siebie a przez to wzrastać w bezinteresownej miłości, która jest podstawą służby.
3. Osiągnąć pewną dojrzałość chrześcijańską, której nie należy mylić z doskonałością moralną - (bo zdecydowanie nie jesteśmy bez wad), a na którą składa się i dojrzałość osobowości i dojrzałość społeczna i dojrzałość wiary.
4. Wsłuchiwać się w Słowo Boże i jemu poddawać swoje życie.
5. Doświadczać radości służenia i tego, że "więcej jest radości w dawaniu ..."
6. Ożywiła postawę wdzięczności i zaufania Bogu. Umocniła wiarę w Jego bliskość, obecność w Kościele (tym przez duże K) i Liturgii; a "o wielkich rzeczach jakie Pan nam uczynił" moglibyśmy mówić godzinami.

Początki nowej diecezji - rok 2004. Jak wyglądało oddzielanie się Ruchu od diecezji wrocławskiej?

Właściwie nic wielkiego się nie działo i nic specjalnego nie musieliśmy zrobić. Jak wiadomo terytorialnie diecezja świdnicka powstała z kawałka diecezji wrocławskiej i mniejszego kawałka diecezji legnickiej. Tak się złożyło, że na tych kawałkach istniały już 4 rejony Domowego Kościoła, więc były pary rejonowe. Można uznać, że pokrywają się one z rejonami Ruchu Światło-Życie a różnią się tylko tym, że nie we wszystkich rejonach istnieją wspólnoty młodzieży czy dorosłych. Od strony organizacji struktur wyglądało to tak, że wrocławski moderator diecezjalny Ruchu Ś-Ż. i para diecezjalna poprosili nas o zorganizowanie struktur Domowego Kościoła, czyli doprowadzenie do wyborów pary diecezjalnej, co uczyniliśmy zwołując krąg diecezjalny, wyłaniając kandydatów i doprowadzając do przeprowadzenia - zgodnie z zasadami DK - przez moderatora diecezjalnego Ruchu Ś-Ż tajnych wyborów. Ponieważ byliśmy jednymi z kandydatów i zostaliśmy wybrani, zajęliśmy się planowaniem pracy, poznawaniem ludzi w rejonach i budowaniem wspólnoty animatorów. Równocześnie umówiliśmy się z biskupem i szukaliśmy kandydata na moderatora diecezjalnego DK. Z pomocą Kurii udało się przekonać do podjęcia posługi ks.Adama Woźniaka. Wieloletnie spotkania z różnymi ludźmi na różnych spotkaniach, rekolekcjach, sesjach pozwoliły nam widzieć, że najsłabszą stroną DK są animatorzy, bo to oni są odpowiedzialni za formację duchową powierzonych im małżeństw i jest to odpowiedzialność o charakterze nadprzyrodzonym, a często animatorzy nie mają ani przygotowania, ani nawet świadomości tego. Drugim problemem jest brak moderatorów Ruchu. Dlatego nie mieliśmy wątpliwości, że zwłaszcza na początku należy zacząć od zbudowania wspólnoty odpowiedzialnych: animatorów i kapłanów, tak jak Jezus zaczął od 12 apostołów. Tłumy, które za Nim szły, w momencie próby wołały z innymi - "ukrzyżuj, ukrzyżuj", a 11 dobrze uformowanych osób wystarczyło, żeby podać dalej naukę Chrystusa na 2000 lat. Na kapłanów nie mieliśmy wpływu ale dla animatorów zorganizowaliśmy w Zagórzu rekolekcje z ks.Janem Mikulskim - moderatorem krajowym DK. nt. "Animator nośnikiem Charyzmatu Ruchu". Potem jeszcze w miejscu Szkoły Animatora zorganizowaliśmy w lutym w Dzierżoniowie Dzień Skupienia, w którym uczestniczyło ok. 80 osób, a którego tematem był Katechumenat rodzinny. W kolejnym roku pracy Szkoła Animatora w ramach budowania jedności całej wspólnoty Ruchu Ś-Ż, odbywała się, co dwa miesiące razem z animatorami wspólnot młodzieżowych w Zagórzu i celem jej było pogłębienie znajomości charyzmatu i poznanie wizji Ruchu jaką miał założyciel.

Jakie w naszej diecezji powstały diakonie?

Nie staraliśmy się specjalnie o tworzenie diakonii, bo diakonia, to służba podejmowana oddolnie, więc każdy sam musi rozpoznać powołanie do jakiejś posługi, to wymaga pewnej dojrzałości i odwagi. Doraźnie podejmowane były pewne posługi, ale chyba trudno mówić o diakoniach diecezjalnych. Podjęta została posługa w diakonii KWC, ale na razie ma charakter raczej porządkujący i ufamy, że dopiero wszystko przed nimi. Jest osoba, która służy w diakonii liturgicznej. Nieśmiało słychać o rodzącej się diakonii modlitwy. Można więc zaryzykować stwierdzenie, że jedyna widoczna diakonia, to Diakonia Komunikowania Społecznego, czyli diakonia odpowiedzialna za stronę internetową: jest odpowiedzialny ks. Marcin Ogórek, jesteś odpowiedzialny za stronę techniczną Ty - Ryszard Łuczyński, jest ktoś kto pisze i zbiera i jest witryna - to już coś.

Co uważacie za swoje organizacyjne osiągnięcia a czego nie udało się Wam dokonać w czasie trwania Waszej kadencji jako pary diecezjalnej?

Ponieważ wciąż mamy świadomość, że wybrani zostaliśmy nie z powodu naszych zasług, tylko z powodu naszej słabości, bo tak naprawdę bardziej wiemy, co powinno być, niż umiemy to zrobić, nigdy nie patrzyliśmy na swoją posługę przez pryzmat osiągnięć organizacyjnych. Nigdy nie zależało nam na wykazaniu się przed kimkolwiek, choć jeśli się za coś bierzemy staramy się to zrobić najlepiej jak możemy. Staraliśmy się rozeznawać potrzeby i podejmować zadania z tym związane i to nam się bardzo nie udało np. nie udało się przekonać zbyt wielu osób do stałej formacji animatorów, którzy mogliby formować uczniów. Nie udało nam się dotrzeć do Seminarium ani zarazić charyzmatem żadnego nowego kapłana. Może nam się jednak udało przekonać kilka par, że wyjazdy na rekolekcje są konieczne i możliwe jeśli się naprawdę chce. Razem z parami rejonowymi tworzyć wspólnotę animatorów. Pomóc rejonom zobaczyć Ruch szerzej, a niektórym podjąć decyzję o uczestnictwie w Dniach Wspólnoty i innych spotkaniach Ruchu. Przyczynić się do budowania jedności.

Jak widzicie rolę współczesnych mediów typu internet (e-mail, witryna, forum), komórki (sms) w działalności organizacyjnej i formacyjnej oraz w budowaniu jedności Ruchu? Czy sami korzystacie z internetu?

Nie ukrywam, że są to narzędzia, których nie czuję i ciągle wydaje mi się, że stare metody - bardziej ludzkie - były lepsze. Doceniam je niewątpliwie jako bardzo wygodną pomoc, wiem oczywiście jaką są kopalnią informacji, z jaką szybkością działają, do ilu ludzi mogą dotrzeć i to, jak każde cudo techniki zachwyca mnie, ale możliwość skorzystania z tego wszystkiego nie gwarantuje, że możemy to przełknąć i strawić natomiast wybór zawsze zależny jest od naszych potrzeb, a potrzeby w wirtualnym świecie i chaosie informacyjnym jeszcze trudniej mieć zdrowe i rozpoznać. Sama wolę realny świat, język i ludzi i trudno byłoby mi przeczytać w internecie np. taki długi wywiad :) a w gazecie nie miałabym, chyba, tego problemu.

Dziekuję za poświęcony czas i za podzielenie się swoimi doświadczeniami i przemyśleniami. Chwała Panu.

Bogu niech będą dzięki.